Dramat Williama Szekspira „Romeo i Julia” należy do tragedii. Przedstawia więc konflikt jednostki z przeważającymi nad nią siłami. Główni bohaterowie są więc skazani na porażkę. Romeo i Julia pochodzą ze zwaśnionych rodów Montekich i Kapuletów. Gdy spotykają się na balu maskowym, zakochują się w sobie od pierwszego wejrzenia. Nie są jednak w stanie wygrać z pielęgnowaną od wieków nienawiścią między ich rodzinami. Wszystkie ich starania kończą się porażką. Do pojednania Montekich i Kapuletów dochodzi dopiero po samobójczej śmierci Romea i Julii.
Utwór składa się z pięciu aktów, podzielonych na sceny. Akt pierwszy, trzeci i czwarty liczą po pięć scen, drugi - sześć, a piąty - trzy. Każdy z aktów jest poprzedzony pieśnią chóru, w której autor zapowiada zdarzenia, które mają nastąpić. Prolog, umieszczony na początku utworu, stanowi jednak streszczenie całego dramatu, a nie tylko aktu I. Następnie pojawia się ekspozycja, którą jest kłótnia służących Montekich i Kapuletów. Czytelnik dowiaduje się o konflikcie między zwaśnionymi rodami.
Do zawiązania akcji dochodzi, gdy Julia i Romeo spotykają się na balu maskowym. Młodzi zakochują się w sobie od pierwszego wejrzenia, mimo swojego pochodzenia. W dramacie nie ma jednego punktu kulminacyjnego. Napięcie wielokrotnie rośnie i opada. Do najbardziej znaczących scen należą ślub Julii i Romea oraz śmierć Merkucja i Tybalta. Rozwiązanie akcji ma miejsce, gdy Kapulet i Monteki godzą się nad grobem swoich dzieci.
Czas akcji obejmuje pięć dni i pięć nocy. Sytuacja bohaterów dynamicznie się więc zmienia. Akcja rozpoczyna się o świcie w niedzielę i kończy o świcie w piątek. Utwór obejmuje też wspomnienia o niespokojnym śnie Romea, który miał miejsce w sobotnią noc. Stanowi on zapowiedź zmian w jego życiu. Akcja rozgrywa się w dwóch włoskich miastach: Weronie i Mantui, do której Romeo udaje się po skazaniu na banicję. Wydarzenia mają miejsce na ulicy, placu, w domu i ogrodzie Kapuletów, celi ojca Laurentego, grobowcu, do którego trafiła Julia oraz na ulicy w Mantui.
Dramat należy do tragedii, dlatego został utrzymany w podniosłym tonie. Wynika to z tematyki utworu, który porusza problematykę nieszczęśliwej miłości, walki oraz śmierci. Szekspir nie przestrzega jednak antycznej zasady decorum. Twórcy starożytni uważali, że stylistyka utworu musi być jednolita i dopasowana do jego tematyki. Tragedię utrzymywano więc w stylu wysokim, a komedię - w stylu niskim. W utworze „Romeo i Julia” podniosły ton zostaje przełamany. Pojawiają się elementy komizmu. Wprowadzają je takie postaci, jak Merkucjo czy piastunka Marta. Przyjaciel Romea często wypowiada się w żartobliwy, ironiczny sposób. Marta jest gadatliwa i rubaszna, co kontrastuje z powagą wypowiedzi pozostałych postaci.
Utwór został napisany nierymowanym dziesięciozgłoskowcem. Pojawiają się jednak fragmenty liryczne, w których rymy są obecne. Należą do nich np. prolog, otwierający dramat oraz rozmowa zakochanych w słynnej „scenie balkonowej”. Postać Romea wypowiada większość swoich kwestii wierszem. Wyjątkiem są sceny, w których przekomarza się z przyjaciółmi, Merkucjem i Benwoliem. Język podkreśla różnice w pochodzeniu bohaterów. Arystokraci, do których należą Julia i Romeo, wypowiadają się wierszem. Postaci, należące do niższych warstw społecznych, posługują się prozą. Należą do nich służący i muzykanci.
W tekście dramatu pojawiają się liczne środki stylistyczne. Należą do nich rozbudowane porównania („bom ja dziś skazany, jak ów pachołek, co świeci swej pani”, „piękność jej wisi u nocnej opaski, jak drogi klejnot u uszu Etiopa”) oraz metafory („Julia jest słońcem”, „miłości pączek przyniósł kwiat niepłonny”), które oddają uczucia bohaterów. Zastosowano także oksymorony, które wyrażają ich wewnętrzne rozdarcie („Ciężki puchu! Jasna mgło! Zimny żarze! Martwy ruchu!”).
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.