Utwór Ignacego Krasickiego „Dzieci i żaby” został wydany w zbiorze „Bajki nowe” w 1802 roku. Zawiera bajki pisane w latach 1779-1780, w większości dłuższe od opublikowanych w poprzednim zbiorze „Bajki i przypowieści”. Krasicki opierał się w dużej mierze na wzorcu opracowanym przez francuskiego klasycystę Jeana de La Fontaine'a.
Bajka to gatunek epicki, chociaż posiada wiele cech typowych dla liryki. Należy do krótkich utworów, zazwyczaj pisanych w formie wierszowanej. Na końcu utworu często znajduje się morał, który wyraża pouczenie, wynikające z opisanej sytuacji. Charakterystyczną cechą bajek jest zastosowanie alegorii, które pojawiają się również w utworach Krasickiego. Maski zwierzęce mają na celu ukazanie negatywnych zachowań i wad, typowych dla ludzi.
Utwór „Dzieci i żaby” należy do bajek narracyjnych, zbliżonych do noweli, posiadających krótką, nieskomplikowaną fabułę. Jej obecność odróżnia bajki narracyjne od epigramatycznych, całkowicie pozbawionych ciągu wydarzeń. Utwór składa się z dziesięciu wersów o różnej liczbie sylab. Poeta zastosował rymy parzyste. W utworze wypowiada się trzecioosobowy narrator, będący świadkiem wydarzeń. Bohaterowie zostają wymienieni w tytule - są nimi dzieci i żaby.
Bajka została napisana prostym językiem, warstwa stylistyczna również nie jest rozbudowana. Pojawiają się elementy dialogu, będące jednocześnie personifikacją. Oprócz narratora, głos zabiera jedna z żab.
Narrator opisuje sytuację, która miała miejsce poprzedniego dnia wieczorem. Grupa chłopców spotkała się nad jeziorem, gdzie wymyślili sobie bardzo złą i okrutną zabawę. Postanowili czuwać nad brzegiem i czekać, aż któraś z żyjących w jeziorze żab wystawi głowę nad powierzchnię wody. Gdy tylko chłopcy zauważyli zwierzę, rzucali w nie kamieniem. Dla dzieci była to tylko zabawa, wywołana nudą. Dla niewielkich zwierząt, jakimi są żaby, uderzenie kamieniem mogło jednak skutkować śmiercią.
Najbardziej odważna z mieszkających w jeziorze żab postanowiła więc odezwać się do niegrzecznych chłopców. Wystawiła więc łeb ponad powierzchnię wody i przemówiła do nich w imieniu wszystkich swoich towarzyszek. Żaba poprosiła dzieci o zaprzestanie okrutnej zabawy, która dla chłopców jest tylko rozrywką, a dla zwierząt - sprawą życia i śmierci.
Bajka przekazuje proste pouczenie moralne - nie należy bawić się cudzym kosztem. Wykorzystywanie słabszych zdarza się bardzo często. Nie muszą to być zwierzęta, ale też inni ludzie, nad którymi łatwo można zbudować przewagę. Wiele osób bez skrupułów czerpie korzyści z cudzej słabości, wykorzystuje dzieci, ludzi starszych lub po prostu mniej zaradnych i przebojowych. Żaby symbolizują w utworze wszystkich dyskryminowanych.
Narrator nakłania do postawy pełnej empatii i zrozumienia drugiej istoty. To co dla jednego może być drobiazgiem, dla kogoś innego jest wielkim problemem. Nic nie jest w stanie wytłumaczyć dręczenia, nie ma znaczenia, czy wynika to z chęci zdobycia korzyści, czy zwykłej rozrywki. Szanować należy każdego, bez względu na to ile ma siły.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.