„Kuźnia” Miłosza jest wierszem białym, bezrymowym. Składa się z dwóch części. W pierwszej części poeta dokonuje opisu kuźni- miejsca pracy prostych rzemieślników. Druga część wiersza stanowi zaś refleksję budzącą się w sercu podmiotu lirycznego pod wpływem właśnie owego widoku. Sam opis kuźni jest niezwykle plastyczny i barwny. Poeta wyraźnie odwołuje się do zmysłów: wzroku- „czerwonymi”, dotyku- „miękki”, a także słuchu- „syk”, „kuć”. Nagromadzenie czasowników potęguje natomiast dynamizm wiersza. Czytając utwór Miłosza zdajemy się wręcz „obserwować” ową ciężką pracę kowali w kuźni zupełnie tak, jakbyśmy byli tego naocznymi świadkami. Ekspresję opisu podkreśla zdanie wykrzyknikowe:
„Ale to dmuchanie, rozjarzanie ognia!”.
Podmiot liryczny wyraża w ten sposób zachwyt nad gorejącą mistyką doznawanych przezeń wrażeń. Zdaje się przyglądać tej pracy z zapartym tchem. Pochłaniają go bezwiednie te, na pozór proste, żmudne czynności i zjawiska, których jest świadkiem. Już w samym opisie kuźni następuje zdecydowane ujawnienie podmiotu lirycznego. Jest to przykład liryki bezpośredniej. Dostrzegamy sugestywne nagromadzenie czasowników w 1. osobie liczby pojedynczej: „nie pamiętam”, „patrzę”, „byłem” . Ponadto odnajdujemy w wierszu zaimki wskazujące właśnie na podmiot liryczny: „mi”, „za mną”. Podmiot liryczny przypomina sobie proste czynności wykonywane w kuźni: kucie żelaza, konie czekające na nowe podkowy, rolnicze zajęcia. Świat kuźni napawa go fascynacją. Podmiot liryczny potrafi dostrzec piękno w rzeczach prostych. Ową prostotę widać już w samym języku, jakim napisany został wiersz. Nie jest to język wyrafinowany, wyszukany. Plastyczność opisu podkreślają także liczne epitety: „nożny”, „czerwonymi”, „bity”, „uwiązane”.
Druga część wiersza zawiera w sobie poetycką refleksję dotyczącą roli poety w przedstawianiu otaczającego świata. Tutaj właśnie możemy utożsamić poetę z podmiotem lirycznym. Ostatnie dwa wersy zawierają główne, najważniejsze przesłanie wiersza:
„ I patrzę, patrzę. Do tego byłem wezwany
Do pochwalanie rzeczy dlatego, że są”
Uwagę zwraca powtórzenie: „( ) patrzę, patrzę”. Podkreśla ono wagę tych słów. Podmiot liryczny to bowiem przede wszystkim obserwator, który „patrząc” doznaje mistycznych wrażeń poetyckich. Owo „patrzenie” stanowi tutaj wyraz fascynacji, zachwytu, podziwu dla obserwowanych zjawisk, a nawet całego świata. Zadaniem poety jest zatem przedstawianie otaczającej go rzeczywistości w sposób subtelny, prawdziwy. Poeta ma podziwiać rzeczy na pozór zwykłe, proste, codzienne. Ma głosić ich urok, tajemniczość. Poprzez swoją twórczość powinien przede wszystkim zbliżać się do ludzi, a nie od nich oddalać. Wszystko bowiem, co nas otacza jest na swój sposób fascynujące.
Wiersz jest przykładem liryki bezpośredniej. Podmiot liryczny utożsamiany może być z poetą. Podmiot liryczny od opisu przechodzi do osobistej refleksji nad sposobem pojmowania poezji i to właśnie wyznanie wpisuje się jednocześnie w główne przesłanie wiersza.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.
fajowe