Tytuł wiersza kojarzy nam się z zimnem, samotnością i pustką. Wyobrażamy sobie ciemność jako rzecz niczym nie ograniczoną, bez miary. Tematyka wiersza jest jednak zupełnie inna. Przedstawia nam tytułową otchłań jako coś, lub kogoś, kto cierpi.
Dwa pierwsze wersy wiersza opisują odczucia człowieka Kiedy wnoszę do lasu znój mego żywota i twarz tak niepodobną do tego co leśne, który czuje się obco, nie czuje przynależności do natury. Widzi, że pomiędzy nim, a otaczającą go przyrodą nie ma nic wspólnego. Jest świadkiem cierpienia otchłani. Następne 12. wersów jest opisem otchłani, jej cierpienia, jej zmagań, jej bezskutecznych prób znalezienia na ziemi miejsca, w którym czułaby się bezpiecznie i dobrze. Wersy 15. i 16. świadczą o empatii człowieka do otchłani. Człowiek jednoczy się z nią w bólu, próbuje zrozumieć i w ten sposób jakoś jej pomóc. Dwa ostatnie wersy utworu to przesłanie, puenta i prawda, którą autor chce nam przekazać.
Ramę kompozycyjną wiersza tworzą tu dwa pierwsze i dwa ostatnie wersy utworu. Nie są one opisem otchłani, tylko uczuć człowieka. Kiedy wnoszę do lasu znój mego żywota i twarz tak niepodobną do tego co leśne; I oczy, które we mnie przez mętne szkła rosy widzą kogoś innego, niż ten, który jestem. Podmiot liryczny jest świadkiem cierpienia otchłani, widzi otchłań, co skomląc, w gęstwinie się miota. Jest prawdopodobnie osobą zmęczona już swoim życiem- Kiedy wnoszę do lasu znój mego żywota. Otchłań kona z męki i tęskni nie wiadomo za czem, tak naprawdę nie rozumie, dlaczego nie może znaleźć sobie miejsca, więc szuka, węsząc bólem, parowu lub jaru, aby go dopasować do swego bezmiaru. Chce wreszcie być spokojna, w ciszę się wdrożyć. Podmiot w ostatniej strofie ukazuje nam swoje emocje. Czuje jej cierpienie, rozpacz jej nagą, głód jej bosy, jej bezdomność. Jednoczy się z nią w jej bólu. Autor posługuje się wyszukanym językiem, obfitym w środki stylistyczne podnoszące wartość wyrazu artystycznego i wymowę wiersza. Stosuje animizację- (Otchłań, co, skomląc, w gęstwinie się miota) i personifikację (rozedrgana zielonym, pełnym rosy płaczem, przerażona niebiosów ułudnym pobliżem) otchłani. Ten zabieg ma na celu przybliżenia nam jej tragicznej sytuacji. Otchłań zagubiła się bowiem w świecie , nie może sobie znaleźć miejsca i dopasować do swojego bezmiaru.
Czynnikami wpływającymi na rytmizację tekstu są zastosowane rymy krzyżowe, regularne (strofa 1., 2., i 4.), oraz rymy ramowe abba ( strofa 3.). Użycie innego schematu rymów ma na celu zwrócenie jeszcze większej uwagi odbiorcy na dany fragment wiersza, w tym momencie na dwa wersy, najistotniejsze w całym opisie cierpiącej otchłani- I szuka, węsząc bólem, parowu lub jaru, aby go dopasować do swego bezmiaru. Wiersz jest trzynastozgłoskowcem, dzięki czemu akcent rozkłada się równomiernie, na pierwszej i przedostatniej sylabie w każdym wersie. Dzięki temu autor otrzymał efekt delikatności, co jeszcze bardziej podnosi wyraz wiersza. Po analizie tekstu możemy dojść do wniosku, że ten wiersz tak naprawdę nie opowiada o otchłani, tylko o człowieku. Świadczy o tym przede wszystkim czwarta strofa, w której podmiot sam mówi o tym, że łączy się w bólu z otchłanią, że czuje jej cierpienie. Na podstawie tego śmiało możemy stwierdzić, że człowiek cierpi tak jak otchłań szukając swojego miejsca w świecie.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.