Adam Ważyk urodził się 17 listopada 1905 roku w Warszawie jako Adam Wagman. Jeszcze jako student dołączył do redakcji „Almanachu Nowej Sztuki”, „Naszego Przeglądu” oraz „Zwrotnicy”. W 1924 roku opublikował tomik poetycki Semafory. Wydał także zbiory opowiadań Człowiek w burym ubraniu (1930) oraz Mity rodzinne (1938). Podczas drugiej wojny światowej należał do Związku Patriotów Polski i powrócił z Lwowa wraz z armią Wojska Polskiego.
Adam Ważyk pełnił obowiązki sekretarza Związku Zawodowego Literatów Polskich, gdzie propagował socrealizm. W 1955 roku napisał jednak Poemat dla dorosłych, w którym odciął się od poprzedniego ustroju. Między innymi za to działanie otrzymał zakaz współpracowania, nadany przez komunistyczne władze, z polskimi mediami. Napisał także: Oczy i usta (1926), W stronę humanizmu (1949), Gra i doświadczenie (1974). Poza własną twórczością zajmował się przekładami z języka francuskiego, tłumacząc np. poezje Aleksandra Puszkina czy Guillame'a Apollinaire'a. Adam Ważyk zmarł 13 sierpnia 1982 roku w Warszawie.