Cyfra i Słowo

Autor:

I.
Dwiema płynie drogami duch niezwalczony człowieczy
 W nieskończoności świat, w otchłań tajemnic i prawd;
Dwojgiem okien podgląda w treść niewiadomą wszechrzeczy;
 Z nici uplata dwóch — myśli i uczuć swych haft.

Jedna patrzy w teleskop i zbrojna w cyrkla dwa ostrze,
Z wolna, jak minut bieg — idzie za rzeczą krok w krok:
Nie dba światy ogromne, czy ziarna piasku najprostsze —
 Lampą rozjaśnia swą wiecznej zasłony mrok.

Druga — anioł skrzydlaty — w tęcze odziany i w gromy —
 Jehowiczny ma głos — królewskich orłów ma lot:
Jednym rzutem ogarnia — światów dalekich ogromy —
 Cały ogarnia świat — w jednej miłości splot.

Jedna nóż doświadczenia — druga natchnienia ma kwiaty,
 Słowo i Cyfra: dwie — one potęgi są w nas:
Cyfra z ziemi ku niebu, Słowo mknie z nieba na światy,
 Aż wejdą na ów szczyt, kędy spotkania ich czas!

Sfinksie! Oto nad tobą gwiazda poranna, Lucyfer,
 Świeci w Edypów noc — dwojgiem promiennych swych lamp:
Lampą słów promienistych — i lampą ognistych cyfer;
 Nad twą piersią jak nóż — ksiąg Euklidowych lśni jamb!

 II.
Nieruchoma potęgo, wieczny, niezmienny krysztale,
 Liczbo, treści bez form, duchu bez twarzy i ócz,
Córo praw wiekuistych, co w wiekuistej swej chwale
 Dały ci światów rząd — i nieskończonych bram klucz!

Matko ruchów słonecznych, co po niezmiennych orbitach
 Płyną w otchłanną dal — koleją elips i kół!
Złoty wieków zegarze, gwiazdami lśniący w błękitach,
 W tobie zamyka duch — swej nieskończoności pół.

Fundamencie zawisłej w srebrnych obłokach wieżycy,
 Ty, co w piersi masz brąz — i nieomylną masz dłoń!
Myślicieli pochodnio, lśniąca na wieków tablicy —
 Oświeć badawczy mózg, światło swe zlej na ich skroń!

Gwiazdo, promieniejąca kryształem — lodem — żelazem,
 Ty prowadzisz nasz duch — na walki surowy trud!
Doświadczenia bogini, tyś wiecznych prawd drogowskazem,
 Twa nieomylna dłoń — do boskich prowadzi nas wrót.

 III.
Słowo jest jak płynący z nieba na ziemię cherubin,
 W blaskach świetlanych tęcz, w dźwiękach upojeń i arf!
Symbol ducha ludzkiego wieczystych z niebem zaślubin —
 Pełny wiosennych drgań — pieśni, zapachów i barw!

W niem objawień potęga, drżąca na skrzydłach anielich,
 Spływa w poetów pierś — i w złote dźwięki strun.
W słodkich wianiach zefirów, w pieśniach gołębich i pszczelich
 Słyszy natury głos — wieszczbiarka bożych run!

Wiosnę — dziewicze łona — purpurę zórz i hiacynty —
 Miłość — i bogów moc — i bojów ognisty żar —
Wszystkie cuda natury — i pełne tajń labirynty:
 Wszystko to przelał wieszcz w pieśni natchnionej czar.

Płyną w otchłań nieznaną przeznaczeń ludzkich korable —
 Huczą odgłosy walk — jęków i łez i skarg —
Błądzą ludy skrwawione, walczą Kainy i Able,
 Tęsknią w potopów czas do wybawienia ark.

Oto na Helikonach śród burz i wichru potoków,
 Skróś tajemnicze mgły — i krew, i łzy, i kir —
Złote arfy zabrzmiały — psalmy natchnionych proroków
 I pieśni słyszał lud — i kląkł na dźwięki lir.

I słuchały narody — jak brzmiały pieśnią etery —
 I poznawały tajń pierwiastki przez ich pieśń,
I wołały: Śpiewajcie swoje rapsodie — Homery!
 I unieście nasz duch wzwyż ponad ziemską cieśń.

Jako bogów ołtarze są wasze słowa, o mistrze!
 Wy odkrywacie nam — tajemnej prawdy świat:
W strunach lutni brzmi echo bożego Słowa najczystsze,
 Wasza natchniona pieśń — to nieśmiertelny kwiat!


 IV.
Czemuż te tłumy mędrców — czemuż te tłumy poetów
 Z piersią gdzie huczy ból, pełni rozpaczy i łez —
Idą w świat pełny troski — grobów i turm i szkieletów,
 Idą na świata kres — na niewiadomy kres? —

Nieogarniona duchem — śpi dobra matka natura;
 Kryjąc istotę swych tajń, treść swą osłania w mrok;
Duch wygnany z Edenu — a wokół chmura i chmura —
 Błyśnijcie lampy dwie: niechaj rozjaśni się wzrok!

Ale choć słów tysiące — i cyfr znaleźli tysiące —
 Nieodsłonięta wciąż tajemna bytu mgła:
Bo nieznane im wiecznie — w istocie rzeczy żyjące
 Jedyne Słowo to — jedyna Cyfra ta —

Cyfra ta, w której wszystkie cyfry wszechrzeczy się mieszczą —
 Cyfra ta, w której lśni przyrody całej treść:
Słowo to, w którem wszystkie, lirą wyśpiewane wieszczą,
 Słowa akordem brzmią — najwyższa Boga cześć!

Przyłóż muszlę do ucha — a wszystkie szumy fal morza
 Usłyszysz w perle konch — złączone w jeden szum:
Tak też w jedynej myśli — żyje ukryta myśl boża,
 Treść miliona cyfr — miliona wieszczych dum!

Jedna — jedyna Cyfro, odkryj się duchem człowieczym!
 Jedno — jedyne Słowo, zabrzmij i odsłoń się nam!
Mamy cyfr tysiące i słów — i wciąż sobie przeczym:
 Stańcie się! Dajcie klucz — do lazurowych bram.

 V.
Sfinksie! czy nie na próżno lampy swe Edyp zapala —
 Jakeś zagadką był — tak pozostajesz nią wciąż!
Próżno Słowo rozbrzmiewa — Cyfra swą treść wykrysztala —
 Duchu! natchnienia żar z doświadczeń lodem zwiąż.

Cyfra z ziemi ku niebu — Słowo mknie z nieba na ziemię,
 Ku sobie płyną wciąż — przyjdzie spotkania ich czas!
Tęskni za tą godziną — duch nasz, gdy niby w Edemie —
 W jedną złączone moc — gwiazdą zapłoną w nas.

Jest daleka wyżyna — wyżyna duchów wybranych,
 Gdzie nie masz granic już dla onych potęg dwóch:
Kędy Słowo i Cyfra — w bratnich uściskach świetlanych
 Lśnią, jako wiecznych prawd jeden jedyny duch!

Tam gdzie Cyfra ze Słowem, gdzie z Cyfrą zlewa się Słowo,
 Tam duchom ludzkim Bóg, tam Bóg objawia się sam!
Dobra matko, Naturo — bytu wieczysta królowo:
 Prowadź nas na ten szczyt — i odkryj łono swe nam!

Czytaj dalej: Lilith - Antoni Lange