* * * * * nous sommes deux fois freres,
Par la foi dans le Christ et dans la liberté!*
(V. de Laprade)
Chrześcijański poeto! polskich ziem pielgrzymy
Bratnią dłoń ci podają – i za twoje rymy
Wdzięczne ich serce dzięki ci powtarza;
Boś pojął ich cierpienia, boś świętymi łzami
Płakał nad ich biednego narodu losami,
Jak niegdyś Chrystus nad śmiercią Łazarza!
Wonne kwiaty, coś rzucił na grób naszych braci,
Nie powiędną – ich szkarłat koloru nie straci,
Co dzień je łzami odwilżym świeżemi;
I kiedyś, powróceni w zacisza domowe,
Damy je matkom naszym i siostrom – jak owe
Relikwie z obcej przyniesione ziemi!
Religijna pieśń twoja, co wiarą pociesza,
Wytrysła nam z twej duszy, jak ów zdrój Mojżesza
Wybrańcom Boga zbłąkanym w pustyni,
A jej wyrazy, pełne nadziemskiego tonu,
Zabrzmiały nam jak dźwięki dalekiego dzwonu,
Co woła wiernych do Pańskiej świątyni!
Bardy, których znad Wisły klęski tu przywiodły,
My powtarzamy co dzień ojców naszych modły
I słodzim żal nasz nadziei piosnkami,
Jak syny Izraela, co w obcej ziemicy
Nucili hymny święte, smutni niewolnicy
Nad Babilonu smutnymi rzekami!
Lecz pieśni nasze, nieba północnego kwiaty,
Rozwite pośród śniegów, blade mają szaty,
Bo wzrosły w płaczu nad matki mogiłą;
Bo dla nich nie świeciło południowe słońce,
Ni lekkiego zefiru skrzydło woniejące
Skromne ich listki całusem pieściło!
I choć wdzięk jaki mają w mowie narodowej,
Więdną, cudzoziemskimi przyodziane słowy –
Jak spod tropików owa róż krzewina,
Co przesadzona w zimne Europy ogrody
Traci woń – i zaledwie blask dawnej urody
Kształtem pobladłych listków przypomina!
Więc za wiersz twój, talentu naznaczony cechą,
Ja ci tylko dać mogę pieśni moich echo,
Lecz choć ofiara nie równa darowi,
Choć serdeczność jedyną rymów mych zaletą,
Ty przyjmiesz je ode mnie, chrześcijański poeto,
Jak niegdyś Chrystus przyjął szeląg wdowi!
Aix, 1838 r.
* z francuskiego: jesteśmy podwójnie braćmi: w Chrystusie i w wolności!