W ciągu tych lat okropnych...

W ciągu tych lat okropnych, mrocznych od tęsknicy,
Nasze spojrzenie zawsze ku Ojczyźnie biegło —
Dodając to przeczuciem, czego nie dostrzegło,
Ilekroć łza osiadła ciężka na źrenicy...

A tam się w dali złocił ranek pięknolicy,
Oświecając Tę Wielką, Drogą, Niepodległą...
I w blasku słońca wstali nowi pracownicy,
By fundament przyszłości kłaść — cegła za cegłą.

Czyliż nam tylko, niby marnotrawnym synom,
Niewolno się spodziewać szczęśliwszej przyszłości?
Czyż w jasyr zaprzedani, rabowie niewolni,

Daninę łez wypłacać mamy cudzym winom?...
Jakże dziś ręka nasza spętana zazdrości
Tym, którzy choćby ginąć tam w kraju są zdolni!

Czytaj dalej: Cztery pory roku - Józef Antoni Birkenmajer