Bogusław Adamowicz był polskim poetą, prozaikiem i malarzem. Urodził się 13 stycznia 1870 roku w Mińsku na Białorusi. Jego rodzicami byli Emeryk i Józefina ze Szretterów. Po ukończeniu gimnazjum ogólnokształcącego wyjechał do Paryża, gdzie rozpoczął studia malarskie. Jego specjalizacją było malarstwo miniaturowe. Wiele jego utworów literackich przetłumaczonych zostało na język francuski. W 1906 roku przeniósł się do Krakowa, w którym spędził 5 lat. Następnie wrócił do Mińska gdzie rozpoczął pracę jako redaktor w gazecie "Goniec Miński". W 1920 roku zamieszkał na stałe w Warszawie. W 1944 roku, po powstaniu warszawskim został przymusowo ewakuowany i ślad po nim zaginął.
Bogusław Adamowicz – twórczość
Dzieła Bogusława Adamowicza można podzielić na dwa odrębne nurty. Pierwszy podkreśla erotyzm i nekrofilię w lekko satanistycznym tonie. Inspirował się twórczością Edgara Allana Poego oraz wszystkim co budzi kontrowersje, jest zboczone, zwyrodniałe. Było to charakterystyczne dla ruchu Młodej Polski. W swoich dziełach opisywał zmysłowość seksualną bezpośrednio związaną z pragnieniem śmierci. Stosował wyjątkową subtelność języka, wrażliwość na detale obrazu i wrażeń oraz synestezję.
Drugi nurt twórczości Bogusława Adamowicza to kontynuacja koncepcji filozoficznej stworzonej przez Juliusza Słowackiego.(filozofia genezyjska). Był wielkim zwolennikiem relatywizmu historiozoficznego oraz pozytywizmu. Często podkreślał swoją wizję narodu oraz spodlenia społeczeństwa.
Wydał cztery tomy poezji: "Gra wyobraźni" (1893), "Melodie" (1897), "Rapsod ludzkości" (1901), "Wybór poezji" (1985) oraz 5 tomów prozy: "Wojna z duchami" (1908) - powieść fantastyczna, "Tajemnica długiego i krótkiego życia" (1911), "Nieśmiertelne głupstwo. Fantazja powieściowa" (1912), "Wesoły marszałek" (1922), "Świat na żółto" (1925).
Najbardziej znanymi obrazami jakie namalował są "Portret Zofii Tarnowskiej" znajdujący się w Muzeum Narodowym w Krakowie i "Portret Ignacego Dygasa" umieszczony w Muzeum Teatralnym w Warszawie.