poeci

pisać - zaglądać w wąskie oczy Boga
nim on zdąży zajrzeć w nasze
modlić się do siebie
przetaczać krew przez palce
obrysowywać paznokcie uśmiechy

poeci są jak ślepe ptaki
o czworokątnych pierzastych sercach
oddzielają prawdę od dobra
umierają w astralnych gniazdach

"pisać: " - tak bym to widział, z dwukropkiem. Jeśli w tych czasach interpunkcja dla kogoś jeszcze coś znaczy...
"Czworokątne pierzaste serca" - nie jestem pewien, czy dotarło do mnie.
"Wąskie oczy" - czy może jako zmrużone? Tak czy inaczej - poetom odmówić śmiałości w tym akcie nie sposób...

A poza tym to napisała Pani trochę mniej typowy dla siebie wiersz, jak mi się wydaje. Trafia do mnie: tacy są ci poeci "modlący się do siebie", obrysowujący rzeczy i ich dusze. Trochę mniej odkrywczo brzmi druga zwrotka. Ale jeśli chodzi o podkreślenie prostoty ich niedowidzącej (w realnym widmie) egzystencji, kończonej tak naprawdę w sferze własnych gniazd - chyba udało się, jeśli któryś poeta nie zechce polemizować z tymi prawdami. Pozdrawiam.

[sub]Tekst był edytowany przez Witold Marek dnia 23-08-2004 15:23.[/sub]

Świetny tekst...
Nier chce się rozdrabniac, ale bardzo mi sie spodobal

Dziękuję bardzo. Może ktoś ma jeszcze jakieś sugestie?

Jest aż tak źle...?

A ja mam zwyczajną pompę - mięsień może dlatego, że nie jestem poetką. Wsółczuję tej pierzastości i ślepoty, wszak wtedy trudno odzielić cokolwiek od siebie - szczególnie prawdy od dobra.
Umierają wszyscy, nawet nieśmiertelni kiedyś przepadną...

U innej poetki (tyle że rocka) znalazłem: "zdarza się, że ptaki,/ oślepione słońcem/ nie powracają do swych gniazd". Chodziło to za mną, aż myślałem, że to szkoda, iż nie można tego naturalnie "przylepić" do Pani wiersza... I wciąż mi pasuje, choć właściwie po części przecież mu przeczy. Pozdrawiam.