Polna katedra

Tam ramiona zbóż wznoszą się ku sklepieniu,
którego błękit ginie pod białym dymem kadzidła.
I pod dotykiem wiatru kłosy pochylają swe złoto
ku szarości gleby niczym rozmodleni mnisi.

Tam w chromowej żółci i ochrze naw
modlą się w ukryciu czerwone maki i dzikie astry.
I w korytarzach krypty ciemną jutrznię
odprawiają polne myszy.

Tam zastępy ptactwa śpiewają w górnym chórze.
A wiatr wygrywa linię melodyczną na liściach drzew.

Tam, gdzie całe niebo to prezbiterium,
a tabernakulum to słońce.

Ładny początek, ale gdzie zakończenie? Lubię opisy natury. Bardzo malowniczo przedstawiłaś mi przed oczami Mszę św. :)

Popracuj nad zakończeniem i pomyśl, jak jeszcze "ożywić" ten krajobraz. Bo moim zdaniem nieco tam za mało ruchu - wszystko jakby zatrzymane w czasie :)

Pozdrawiam serdecznie

Potraktuję to jako szkic do dobrego wiersza, na razie przegadane jak na kazaniu śpiącego księdza podczas porannej mszy. Większość porównań zbędna, nie dająca możliwości rozwoju wyobraźni:
białym dymem kadzidła
szarości gleby
czerwone maki i dzikie astry
polne myszy
na liściach drzew