nieważne

na zawołanie; siedzisz i myślisz o giętkich karkach
doskonałości i przepowiedni z którymi trzeba się zgodzić.
tu gdzie kręgosłup przeplata się ze skrajnością - wszystko
staje się jasne. powiedziała że musi zbierać ziemniaki

dlatego nie warto wierzyć w deszcz. przede mną drzwi. w nich
otwór dla bezpieczeństwa i moje trzy razy wieksze oko. już widzę
jak źrenica wyszukuje coś co mogłoby zastąpić niepewność strach
i myśli o tym wszystkim. radzę sobie sam.

nie potrzebuję kadzideł niewiary w szarlatanów czy naiwnych indianów
dymiących zachmurzenie. ona bedzie zbierać te ziemniaki w chustce
i z motyką w lewej ręce. później idzie do zakonu. upewniła mnie
że świadomość tego co robimy czasem się nie kieruje więc należy;

na zawołanie. siedzę wciąż i myślę. o gibkości karku
który pozwala głowie tańczyć do jakiegoś rytmu
i pozwala na bezimienność nieuśpionych kręgów. myśli w koronie

Długi i wyczerpujący wiersz, muszę przyznać, że interesujący.
Ciekawi mnie jedno. Dlaczego "powiedrziała że musi zbierać ziemniaki"?
Mogła powiedzieć coś innego, czy nie?
Podoba mi się bardzo, wciąga.
Pozdr
Ariel

prozatorskie, ale do mnie trafia

pozdrawiam
Tera

Kluczowe dla mnie po pierwszym czytaniu są dwa sformułowania:
"na zawołanie" i "dlatego nie warto wierzyć w deszcz".
W zasadzie to mi wystarcza i ogólnie się podoba (a o indianach dymiących zachmurzenie nie wspominam, żeby nie wywołać).

Pozdrawiam. A.