e-manuel drapieżny mój

e-manuel pozornie bezradnie
skrzydłem łopocze sztandarowo
już wzniesione różowe proporce
makowa panienka o dotyk prosi
nad puszczę kieruje wiatr

tam szczapy płoną jak serca
różę w zębach przynosi wilk
cisza gra anielskim chorałem
więc cóż jak ziemię ucałować
nie tym snem nie tym koszmarem

on lisem był więc zginąć miał
tak zrządził los na pól i ćwierć
zachodem mrocznym karmił wzrok
wyłowił pieśń z dna duszy jej
rozpłacze w sobie martwy ruch

więc odejść chcesz śmierć jeszcze śpi
w aceton złóż śmiech swoich rąk
bielizny róż nimf lekki lot
nie koi żalu dusi szept
nie czyni nic

[sub]Tekst był edytowany przez Zuzia Bibi dnia 15-08-2004 11:50.[/sub]

przy bibianie napisałam ze czekamna coś lepszego...
doczekałam sie...

teraz bde czekała jak mnie zadziwisz.... i tak dalej i tak dalej :))

pozdrawiam
Tera

Podoba mi się, a najbardziej ostatnia zwrotka.
Pozdrawiam

apropo: pseudonim masz PRZEUROCZY...

Tera

[Pani Tera: po pierwsze - wielkie litery, po drugie - jest PW na takie gili-gili.
bezet]

[sub]Tekst był edytowany przez Roman Bezet dnia 15-08-2004 21:36.[/sub]

jestem na tak
serdecznie pozdrawiam

hmmm, Zuzanno, masz najwyraźniej słabość do pewnych rzeczy: róż, wilki, aceton, koszmary, lisy....czy największą słabością jest e-manuel? Jesli tak, czuję się zaszczycony nosząc to miano bez 'e' ;
folguj nadal wyobraźni:)
Manuel bez 'e'

z rozkoszą czekam na dalsze wiersze
pozdrawiam