" Smutek "

Róże zerwane we właściwą porę
Drzewa okrywające się korzeniami w dzień przeznaczenia
Lufa pistoletu, wędrująca prosto do skroni
Nigdy niezapomniane widoki…
Nigdy niepoznani ludzie
Zawsze czas…
Przyjdzie walka, przyjdą i glosy –
Przyjdzie miłość, przyjdzie i rozczarowanie i
Rozłąka,
Wędrujące płaskorzeźby
Wędrujące odczucia,
Każdej szczerości inne obrazy
Każdego spojrzenia uśmiech i płacz – Jakże inne
I odmienne
Niedokończone historie, myśli i zdania…
Cisza zawierająca wszystkie wyrazy, psychicznej choroby
Puste pragnienia, z których rodzą się wszelkie wojny…
I słowa, które bolą najbardziej, choć tak nieświadome
Tego, co mówią…
I śmieją…

świetny tekst, klimat - nastrój zrobiony, jak dla mnie, bardzo dobrze, czytając czuję...
ale zgrzytnęła mi ta "choroba psychiczna" (chyba zbyt "ostro" dosłownie)...
i w "przyjdzie /i/ rozczarowanie i Rozłąka" to jedno "i" niepotrzebne...
to samo interpunkacja -to kwestia gustu - ale mnie osobiscie czytałoby sięlepiej bez niej...

wklejam do ulubionych
pozdr

Cóż, dużo w tym smutku - jak w tytule - i rezygnacji.
Więc się udało na temat. Udało się oddać te emocje.
Jednak mam zastrzeżenia do formy, chodzi mi o podział wersyfikacyjny. Może jednak coś zmienić, bo "zawsze czas".

Pozdrawiam. A.

wiersz w moim klimacie.
chyba trafi do ulubionych :))

serdecznie pozdrawiam greeta

może inny proszę?
pozdr.

Ja na pewno inny proszę.

Zaczynało sie całkiem nieźle, powiedziałabym świetnie, ale potem opadła mnie pewna monotonia. Jednak wiersz mi się podoba. Gratulacje :)

Pozdrawiam.