Jesień

Mój wzrok zamglony w szarość drzew wplątany
milczy jesieni kajdanami skuty
umysł ucieka na deszczowe pola
niesiony lekko na wiatru ramionach

żółte dywany pod mymi stopami
szelestem pieśni nucą wilgotne
chwytam z błogością magiczną melodię
pragnąc by senność złamała mą wolę


[sub]Tekst był edytowany przez Valdessa Kane dnia 11-08-2004 18:15.[/sub]

Ogólnie wiersz ten sugeruje jedenastozgłoskowiec; jeśli miał być regularny, to chyba zgodzi się Pani, że trzy ostatnie wersy wymagałyby przeróbki? Przedostatni - choćby na: "chwytam z błogością magiczną melodię" itd.
Mam teraz jakąś prywatną słabość do tego wiersza, bo tak jak wiosna irytuje mnie, lato dobija, tak jesień silnie uskrzydla - dlatego broniłbym tego rozłożenia umysłu przez (i na) czynniki jesieni. Stąd proponowałbym jeszcze nad nim popracować, zmienić zwłaszcza ostatni wers z jego sensem, jakoś niezbyt zgrabnie podanym... Jeśli dostanę za te sugestie gromy - trudno, pozdrawiam :)

tak wlasciwie to nie pilnowalam regularnosci :) przedostatni wers zmienilam jak radziles i chetnie przeczytam twoje inne propozycje jesli bedziesz takowe mial a jesli chodzi o pory roku to odpowiada mi tylko jesienia i wiosna -latem ludzie smierdza a zima paskudnie marzne ;)))

Uwagi? Inwersja w czwartym wersie wydaje się niepotrzebna, "mymi" i "mą" - brzmi nie najlepiej, "i" na początku ostatniego wersu - tak samo. Reszta całkiem średnio, ale do przyjęcia. Nie lubię jesieni, bo psy wtedy stają się zabłocone :)

optymizmu trochę! do jesieni jeszcze daleko! ;)
całkiem udany tekst...tyle że trochę za wcześnie :)
pozdr

dziekuje za sugestie :) "i" wywalilam a co do reszty.... z pewnoscia bede rozwazac