Tyle pytań...

chciałam rozmawiać
a ty znów nie odpowiadasz
nigdy do końca nie wysłuchałeś
kiedy otwierałam życie przed tobą
dzieli nas tyle wieków
tyle zmarłych oddechów
tyle pytań zatrzymanych w czasie
siedzimy naprzeciw
ja mówię
ty słuchasz z koroną cierniową
i tak myślę
czy to twoje łzy
czy moje są cięższe

takie to życie
moja droga
taki podział ról
śmiertelne pragnienie
i zawsze
znudzenie

Ponoć mówić można z wieloma, rozmawiać z mało kim...
Wiersz bardzo prosty, nic ciekawego w nim nie znalazłam.

Catalina

Zawiedzione nadzieje rodzą tyle pytań.

Wg mnie to głęboki wiersz, w którym można odnaleźć siebie.
Czytam go bardzo osobiście i gratuluję, że udało się Pani z taką prostotą - ale i z liryzmem - powiedzieć o trudnym problemie "rozmowy".


Pozdrawiam. A.

niby prosty... a ma głbie.
często czuje podobnie.

pozdrawiam greeta

bardzo dziękuję za komentarze pozdrawienia z gorącego Skorzęcina

bardzo dziękuję za komentarze pozdrawienia z gorącego Skorzęcina

Oddaje, to co czuję. Podoba mi się dodaję do ulubionych.

Bardzo dziękuję za słowa uznania...