Stójka Zaprudera

Ten telewizor nie działa jak należy, przynajmniej na mnie,
po pierwsze kolory - krwistoczerwony zaledwie czerwony,
niebiański błękit nawet nie niebieski, dźwięk? ma zagrania,
ścieżka zmienia bieg, pogrywa na wstecznym (miał być szok na bank),
i szum, ten nieustanny szum, z tym też coś zróbcie, obraz: niejasne
zawsze tło, kamera spekuluje jak skalpel, co ją to obchodzi,
bokiem, opłotkami, zza których zabija się
prezydentów,
no więc!
kiedy już go sięgną,
to chciałbym dociec do kawałka czaszki,
ledwie ujść przed wspaniale ukrwionym konduktem,
widzieć swoje, mieć ładny widok na przedśmiertną maskę samochodu,
oswalda i resztę, na stójkę zaprudera, wrosnąć tam jak on,
z luźną wargą, śliną lęku, poczuć całkowitą satysfakcję, jak wczoraj,
gdy przypadkiem odpadł z rozgrywek nasz team, właściwie po czasie.

myślę Mariuszu, że w twym telewizorze
elektrony do strajku przystąpiły
i oflagowały się krwistymi barwami
jak w poczęciu nowego programu
syczy, skowycze to owo z siebie
a myślisz ze do ciebie ta sonatina
MN
ps. wiersz odebrałem jako odbiór porodu zmieszany z nieoznaczonością śmiertelnej płapki uzależnienia

Odbiór porodu, hmmm... trąci mi Freud'em.
Co autor komentarza miał na myśli - nie wiem.
Sonatina, nim wybrzmi, gania mi po głowie
jak mucha. Że nie do mnie syczy, lecz do siebie,
to wiem, dlatego "stójki" nie ćwiczę na sobie.

ps. Za każdym razem, gdy pokazują w tv film Zaprudera, czuję jakbym oglądał kanał sportowy, sporty ekstremalne. Zwłaszcza teraz, kiedy nadchodzi czas łowów na białego człowieka... Czy ziarnko tego czasu nie hibernuje też gdzieś w nas? Czy możemy się wyprzeć Oswalda, skoro robimy stójkę na widok wyświetlanego kolejny raz - niczym mecz - zamachu? Skoro wlepiamy gały w to samo błoto zła, do którego kto inny przyłożył rękę... Spór o ubrudzone części ciała - to nasza jedyna odpowiedź na zarzuty. Umywamy ręce.

puk puk