Filiżanki

znamy tylko swoje wzajemne odbicia
w politurze szybie porcelanie
prostolinijność chwiejnego lśnienia
podsuwa nam obłudę maski i cienia

powtarzamy się do znudzenia
w wypukłych lustrach próżni
łyżeczka od kawy blat stołu
przedrzeźniają nas na echa pozoru

wyrafinowanie miłości
najjaśniej umiemy tłumaczyć
zakuwamy w plastykową doniczkę
korzenie wolności słodkawych

godzimy skutek z przyczyną
mostem szklistych nadistnień
prawdę komponujemy pod kolor
krochmalonej zastawy przemilczeń

podlewani destylowanym minimum
łaskawie syte pąki gładzimy
na sercach umeblowanych modnie
wieszamy lepkie ślady po winie

nie podpisujemy listów
zgodnie z normami obrony

szumimy
nie słyszymy
pogoni

qrczę, naprawdę nie jestem dumna z tego wiersza, zmarnowałam dobry kawałek gliny...

sama metafora nie czyni wiersza.... forma mi tu kuleje, mam wrazenie, że źle się czyta, dlatego marudzę.
Dziękuję Dormo bardzo, za oba komentarze. Podniosłaś mnie trochę na duchu

Rzeczywiście źle się czyta, ale to wina tej dziwnej czcionki. Polecam Arial.
Pozdr.

Ja jestem na TAK

Masz rację. Trochę zgrzyta, szczególnie w układzie rymów. Może tam mała poprawka?
"przedrzeźniają nas na echa pozoru" i tutaj może coś?
Nic więcej nie napiszę, bo sama wiesz najlepiej
Zakończenie dla mnie najlepsze.
Pozdr.

no rzeczywiście niezły kawałek gliny, gdyby go tylko rymów pozbawić, bo nie bardzo widzę tu dla nich miejsce w takich układach oraz troszkę ukonkretnić - to już bardzo subiektywna uwaga, ale wiesz, że mam tendencje do oszczędności słownej:)
pozdrawiam aga

no z całą pewnością rymy idą pod warsztat. Dziękuję wam wszystkim.