.orniteologia.

siódemka mew. mewy jak miecze i też z powietrza.
moja czy twoja ucieczka? zdaje mi się
że się do ciebie garnę

(każde ziarno piachu którym (wiatr) mnie przykrył mogłoby być policzone
za spojrzenie którym lepię się do każdego twojego skrawka majaczącego
w kąciku. ostrożnie strącisz słowa jak)

ale być może wiszę jak te ponure ptaszyska.

(tamten chudy dogmatyk pamiętasz mlaskał pochłaniając ciało
uniesieni śpiewali. jeszcze teraz
śnią mi się te pierwsze katechizmy miłości wtedy budzisz mnie z krzykiem)

widok: zachłanne tak że aż skamieniałe (na wietrze) wbrew prawu
jakiegokolwiek ciążenia (prócz chciwości) czy instynktom ucieczki (prócz chciwości).
Daj! Daj! Daj! upuszczały modlitwy i niemal bałam się
żarłoczności na wysokości oczu. rzucali
okruszyny (na wiatr) i śmiali się głupkowato jak tylko dorośli
udający dzieci potrafią. nienawiść niezaspokojonych
do zaspakajających zaiste jest wielka. żadna z okruszyn nie ważyła
się zstąpić na ziemię. nikt nie chybiał.
piękny (prócz wszechobecnej zniewagi) był tylko (wiatr) zezwalający mewom
i ludziom karleć jednako. więc upadali radzi.

chłopcze z manną w żyłach uczę się przełykać omeny i wreszcie odpoczniesz
zbawiona
będę (wiatrem) po tej śmierci.

Rzecz tutaj znamienna - tekst dobry, a więc zero komentarzy. Pozwoli Pani, że poczytam jeszcze, bo zapis mnie męczy i wrócę i napiszę, co myślę,

l.
[sub]Tekst był edytowany przez lunatyk dnia 02-08-2004 10:37.[/sub]

Magdo,
miło Cię znów czytać; piękny obrazek nakreśliłaś, bardzo wyrazisty (błyszczy wśród szarości, która opanowała ostatnimi czasy to miejsce).

Czekam na kolejny.



Pozdrawiam serdecznie
Aneta

nienawidze takiej formy... ale gdybym miała powiedzieć że to kiepska poezja wyszłabym na idiotke...juz pierwszy wers wprowadza w niezły klimat... (chociaz mieczami sie brzydze :)) )

nie podoba sie jedynie manna w żyłąch... jakoś mnie, to nie pasuje

pozdrawiam
Tera

Forma mi bardzo nie odpowiada.
Treść jest świetna.
Wciąż znajduję coś nowego.

Cmok,
Cat&cin-cin!

pięknie, pozdrawiam