Produkt socjalizacji

po ulicach z wolna
snuję żylaste refleksje
pod powiekami misterna
sieć obłudy i konwenansu

pedantycznie wymijam
przeterminowane ścieżki
czasem schodzę w głąb
i smakuję krecią pracę

obdarowuję pogardą co
odbiega od statystycznej
normalności do wspólnego
wrzucam trzy sztampowe grosze

stawiam koślawe krzyżyki
na samodzielną drogę
odkurzam z niemodnych
zrywów serca i egzaltacji

co kiedyś atrakcyjnie
wypełniało dumne ego
dziś odchudzam by zmieścić
w wąskich ramach dystansu

duzo, duzo czegoś - ale ulica nagle się zarywa i szukam tabliczki - re czy socjalizacji i mętnie mi w dystansie brodzić
MN

Czytałam już ten wiersz. Zdobył nie tylko moje uznanie:)

Bardzo się cieszę, o czym Pani wie.

To jeszcze nie jest "to", ale wierzę, że to dobra droga i trzymam kciuki.

pozdrawiam - Mirka

dziękuję Pani Mirko :)
a może jakaś sugestia, czego nadmiar czego brak? bo jak już pytać, to takich jak Pani (to nie wazelinka, ja tak serio;-))) )

pozdrawiam

czytałam z obawą i przymkniętym jednym okiem
bałam się jakieś uderzenia, załamania
no i stało się

"odbiega od statystycznej
normalności do wspólnego
wrzucam trzy sztampowe grosze"

tutaj coś mi się gryzie
ale potem wraca do siebie i jest dobrze :))
tak więc stwierdzam, że nie jest idealny
ale fajny :)

pozdrawiam
Emilka

hm.. jednym się gryzie, innym właśnie najbardziej podchodzi, nie da się dogodzić wszystkim :)

dzięki za komentarz