Zamurowana i wcale nie muzykalna

Zamurowana i wcale nie muzykalna.
Zwierzać się komuś, to mówić na wiatr,
stojąc na posadzce zapomnienia, bezskuteczności.
Prawdziwi męczennicy konali w łagrach i lagrach.
Nikogo nie obchodzi, że komuś na mózg padło
coś – co?
Postradał rozum i stał się niby-żywą mumią.
Obdukcja wykluczona.

A obiadową porą nalewamy sobie
w nakrętkę od plastykowej butelki
mrożoną odtrutkę
na wszystkie mrzonki i urojenia hasające
w mózgu i sercu.
I z przymrużonymi oczami wypijamy,
wylewając za kołnierz…

To zdanie od "Nikogo nie obchodzi..." - hmm, coś mi tu się prosi o zmianę, choć ogólną dosadność wiersza rozumiem i nawet proponowałbym ją wyostrzyć, bo to byłoby z korzyścią dla tekstu. I jego jasności.

Sytuacja, która pozbawia bytowanie muzykalności i liryczności. Ale promień poetycki jednak snuje się (bo silniej tu nie może) po tych murach - i to moim zdaniem odsuwa ewentualny zarzut zakamuflowanej prozy w tym wierszu.
[sub]Tekst był edytowany przez Witold Marek dnia 03-08-2004 14:44.[/sub]

Już ktoś kiedyś powiedział, że w niektórych wierszach powtórzenie tytułu w pierwszym wersecie jest niepotrzebne. Podoba mi się ostatni wers pierwszej zwrotki. Całość średnia, nie poczułem tego wiersza.
Pozdrawiam

przede wszystkim nie leży mi wersyfikacja,szczególnie w pierwszej strofie skrociłabym wersy (dzielac na połowe?) ale to moje skromne zdanie. Pomysł ciekawy, metafory nie szokuja. Szczeóglnie zaintrygowal mnie pierwszy wers. Dobry wiersz -nie mniej, nie więcej, na bardzo dobry cierpliwie poczekam:)

Pozdrawiam

Agata