strefa ciszy

"mówi się: trudno.
milczy się dalej"

a teraz bez znaków przystankowych
omijając skrzyżowania liter
do puenty
ludzie! do puenty!

podzielę włos
w nieskończoności
skoczę na cztery

pancernie się zmęczyłem

uda się od uda po dawanie siebie

i nasz pies

będzie szczęśliwiej
gdy przeczołgam siebie
pod zaciekami
od plew moich

oddziel mnie Panie!
ja tu ja tu
w strefie ciszy

hmmm muszeprzyznać ze podoba mi sie ta strefa ciszy... podzielony włos ahhh... i początek całkiem zacny... jakby od końca zaczynać... od puenty...

udany wierszyk

Tera

"od plew moich
oddziel mnie Panie!"

to chyba najbardziej;

Początku - tych nieszczęsnych 2 wersów - spokojnie można sie pozbawić.

A.

fajny :))
podoba mi się
jest w nim coś takiego "skocznego"
ładny początek i rozwinięcie
żadnego potknięcia nie znalazłam
jestem pod wrażeniem

(w końcu wiersz, który można czytać)

pozdrawiam
Emilka

chyba najważniejszym elementem tego wiersza jest to co w cudzysłowu - jakby motto - potem rozpaz liter - slizgawka miedzy zadumą a wyniesieniem na ołtarze liter - włos - stanowi największą tajemnicę i udawanie uda i psa straszenie udem i wyjście z domu i zatrzymanie się gdzieś na trotuarze życia - odgradza się autor cudzysłowiem - choć wokół ludzie

MN
ps. interpretacja może nie boska ale skuteczna

Panie Adamie!
Wiersz ciekawy. Zastanawia mnie powód tego rachunku sumienia. Oddzielić siebie (czyste ziarno) od plew (zacieki). Musi być coś szczególnego żeby powstała chęć rozliczenia, by potem nastała cisza - cisza po burzy.
Serdecznie pozdrawiam
Marek Wieczorny

Pierwsza interpretacja bliższa skóry autora (może i czytelnika również?).
Druga zdecydowanie apelująca do... i odczytania puenty.
A ludzie, jak to ludzie – swoje.



Tradycyjnie - bardzo...

Pozdrawiam
Aneta




[sub]Tekst był edytowany przez Aneta Paradysz dnia 29-07-2004 14:17.[/sub]