woda życia

Woda, ta jedyna najśmielsza
ta co od śmierci silniejsza
Ze smutku najpiękniejsza
Naj śmielsza

Ta co dźeiwk jej strachj rodzi
Ta co smutek i rozpacz łagodzi
Już wody płynie rzeka
Juz smutek sam nieczeka

By umrzeć w smaku rozpaczy
By zginac z kroplą wodnej smaczy
A ona cicho niczym śpiew syreny
Mówiu głosem wodnej Aleji

Rozkoszuj się mną
Żyj mną pozwul mi życ tobą
Ja tobą ty mną
I odejść poraz pierwszy z ostatnich ostatni
Kochaj się mną pragne Cie

kicz nad kicze... do tego literówki...

Tera

no i zmuszony zostałem: o malo co się nie popłakałem ze smiechu...sory, ale jak przeczytałem: "Ta co dźeiwk jej strachj rodzi"... wiersz jest słaby, ale jak ktosw dodatku wali bład na błedzie, to moze lepiej żeby poznał reakcję jaką to wywołuje..

Czuję jak mi mózg rozmaka od tego lania wody :/

proponuję autorowi wiersza o douczenie się poprawności pisania,
programy (edytory) do pisania potrafią literówki wyłapać,

poza tym strasznie,

ostania strofa woła o pomstę do niebios,
same zaimki (mną, mną, mną -> wrrrrrrrrr!!!!!!!!)

Pozdrawiam,
Kai Fist
[sub]Tekst był edytowany przez Kai Fist dnia 23-07-2004 23:38.[/sub]