Miłość

" Osamotniona ,niczym nie skrywana pustka,
nicość na drodze prawdziwego szczęścia.
Przychdzi nagle odbierając splot myśli ,
będących wiązką skrywanego szczęścia... .
Okrywa szczerość słów księżycowym płaszczem ,
By w powiewach Wiatru zaczerpnąć ukojenia ... .
Tuli w Swych ramionach ostatek nadzieji ,
by w końcu upoić swój umysł nostalgią.
W zapomnieniu znikając powraca wraz z goryczą ,
Spaja swe siły w nie-mocy istnienia .
Koji słabość smutku w kłębek naiwności ..
wplatając w jego gorycz złudzenia nadzieji ..."

eh..
wiersz miał być chyba o miłości (sugeruje to tytuł)
miłość unosi, miłość to szczęście i uczucie lekkości
w Pani wierszu tego uczucia nie czuć i nie unosi

"koji" pisze się "koi"
wersyfikacja całkowicie spalona
źle się czyta
strasznie zbity

"skrywanego" i "okrywa" jakoś się ze sobą gryzą
dlaczego wiatr przez duże "W" ?

jeśli miłość tak wygląda jak Pani ją opisuje, to ja dziękuję..

przykro mi
ale jest to Pani początek
więc poczekam na następne

pozdrawiam
Emilka

Miłość, to biel, zawierająca w sobie wszystkie barwy.
Kolor radości, ale i smutku.

Nie widzę więc sprzeczności. )
Pozdrawiam.

Wersyfikacja pada... Dziwi mnie też, czemu wzięła Pani utwór w cudzysłów. Czy to jakiś cytat? Nie Pani ten wiersz napisała? Poza tym złe użycie znaków przestankowych. Błąd ortograficzny w słowie "koi". Dla mnie zbyt pospolity, nie ma w nim oryginalności... Nie zaciekawił mnie zbytnio. Powtórzenia wyrazów też przydałoby sie poprawić.
("Osamotniona ,niczym nie skrywana pustka,
nicość na drodze prawdziwego SZCZĘŚCIA.
Przychdzi nagle odbierając splot myśli ,
będących wiązką skrywanego SZCZĘŚCIA... .")
Początki zawsze są trudne, ale mam nadzieję, że sobie Pani poradzi. Proszę pisać, rozwijać się... Czekam na kolejne dziełka. Pozdrawiam, Pat.

[sub]Tekst był edytowany przez Patrycja Rosłoniec dnia 16-07-2004 12:34.[/sub]