Skrzydła rozpaczy

Czarne skrzydła rozpaczy
przesłoniły świat
Tyś jasny promyk słońca
z mego życia skradł

Uciekłeś z nim daleko
radość porywając
Odszedłeś roześmiany
cierpienia nie znając

Lecz, co ty wiesz o życiu
niczego nie widząc
Idziesz przez życie jak kat
z miłości mej szydząc

Nie widzisz mego serca,
które tobie daję
Nie słyszysz mej miłości,
którą ci wyznają

Idziesz naprzód szczęśliwy
nie patrząc za siebie
A ja cierpię i czekam,
bo wciąż kocham Ciebie
Przed Twe oblicze padając
Nie gromem, lecz wierszem Twym rażony
Spijając słowa z ust Twych
Niczym wyschnięta ziemia spija pierwsze deszczu krople

Ojej nie trzeba od razu tak ostro ...nie każdy jest z miejsca świetnym poetą pomijając już talent ..
Ale fakt to z pisaniem jest tak jak z grą w szachy ...
Można się uczuć grać bardzo długo i ciągle być średniakiem a można po prostu urodzić się z tym i w wieku 10 lat osiągnąć niemal szczyty ...

W wierszu razi szczególnie coś takiego – mej miłości - albo miłości mej ..itp.

Gdyby popracować nie byłoby tak źle ...
Wszystko przed autorem ...

Tylko troszkę pracy i skupienia ...
Zawsze można próbować ...

Z szacunkiem L.G.