Człowiek

Lubię siąść obok niego,
tak jak się siada przy ognisku,
Gdzieś z boku - i myśli rozgrzewać,
i cieszyć się, że jest blisko.

Lubię na niego patrzeć,
jak nieraz senni wędkarze,
zapatrzą się w rzeki blaski,
i zadumani - marzą.

I nawet kiedy umiera,
ja wtedy myślę o nim,
jak o miedzianym słońcu,
w widnokrąg odważnie wchodzącym.

___

dla M., miłośniczki ludzi
[sub]Tekst był edytowany przez Marcin Tuchaczewski dnia 17-08-2004 23:12.[/sub]

Lubię na niego patrzeć i Lubię siąść obok niego, bo ja wtedy myślę o nim, jak o miedzianym słońcu .. powiesilam sobie nad biurkiem!

To wspaniałe uczucie - wiedzieć, że moje słowa coś dla kogoś znaczą i wiszą nad czyimś biurkiem. To mi uświadamia, jak bardzo trzeba być odpowiedzialnym za swoje słowa. Moje poglądy uległy pewnej zmianie, rzeczywiście są ludzie, którzy umierając wchodzą w śmierć odważnie i szlachetnie - jak słońce o zachodzie, ale takich ludzi jest mało i właściwie chyba taka postawa jest wyjątkiem, bo tak sobie przypuszczam, bo jeszcze nigdy nie zdarzyło mi się umrzeć, że większość ludzi boi się umierając. W każdym razie mam bliskiego, który umarł niedawno i jestem pewny, że on się nie bał, a jak sie bał, to był to strach zwalczany odwagą. Ale żeby tak umierać - trzeba mieć po prostu wiarę. Ach, długo by mówić i tłumaczyć, a i tak coś mi się zdaje, że piszę najdłuższe komentarze na tym portalu (i to nie zawsze wychodzi z sensem :-) )pozdrawiam Cię FA!

cieakwy, zatrzymał...a to duży plus...
pozdr