Zielona Dama

@Starzec ja mam Boga, za mnie myśli i kocham :)

Stąd – moje tak i nie, moje nie na pewno. Gdzie kula ma tę właściwość, że jej koniec wszędzie. Gdzie urzet, wyjaławiając ziemię, barwi ją na niebiesko. A smutek ubrany w vantablack pochłania każdy strach. Gdzie świst mulety rozwściecza tyranów, śląc ludzi po ordery, aż po kraniec ziemi. Gdzie – noc, coraz krótsza i coraz mniej czasu na miłość, więcej wojny. Gdzie chmura ogranicza dostęp do słońca, tworząc pareidolię – gdzie rozpoznać postać po krokach, po schyleniu ciała prościej niż człowieka, jedząc z kutrów rybackich śledzie o północy. Gdzie – czytam nudny traktat Zun Si do poduszki. I wiatr skrzypi starą huśtawką, czyniąc poruszenie roślin. Ja, pochylony nad kartką - to przenośnia – szukam fontanny wiecznej młodości. Stąd, moje wszystko, piszę do ciebie o obrazach. Wpatrzony w ikonę.  

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 ... coś, jak oderwanie się od jakieś tradycji i rozwój. Tak mi się odczytało.   Pozdrawiam :)

nie inspirujesz mnie - nawet odrobinę... za rogiem ciemno pójdę dalej w nieznane ciekawość z pewnością minie -  ale jutro dopiero   za rogiem jutra...  nie wcześniej   wejdę w ciemność w moje strony nieznane  rankiem wszystko rozpoznam... a serce jak śnieżna kula -  urośnie... a wtedy zasnę życiem strudzona i tymi zdaniami pełnymi -  tłustym drukiem na cienkiej kartce     

@iwonaroma Dziękuję za wizytę:) @violetta oj tam, oj tam, trzeba myśleć optymistycznie:) Dziękuję i pozdrawiam:) @Leszczym Dziękuję  i pozdrawiam:)