w cierpieniu miłość

na kolanach do krawędzi
tej przepaści co wyzwanie
poprzez twardy orzech złudzeń
wciąż przed siebie, nieprzerwanie!

drążyć drogi choćby kręte
dla tych właśnie co za nami
budzić zapał, ciągłe drżenie
serc dążących do przystani

niech nie grzeją miejsc wystygłych
zanurzone w pustej toni
myśli nazbyt już uchwytnych
by się stały czymś przed nami

miłość – słowo nie przegrane
jeśli wierzysz, sztorm ugłaskasz
krocz przed siebie, miej odwagę
twą nagrodą będzie łaska!

Warsztatowo bez zarzutu,płynnie się czyta;
Pierwsza strofa chyba najlepsza,całość nadaje się na poezję śpiewaną i coś mi przypomina(czyżby Grechuta-jeśli chodzi o rytm)
Jeśli chodzi o treść to oklepana ale przyjemnie podana.
Czekam na więcej ,bo jestem ciekaw!
pozdrawiam
piotr

Podoba mi sie, mimo rymow, ktorych nie znosze. Przyjemnie sie czyta i jest optymistyczny, a to dobrze,
pozdrawiam
Agata.

zgadzam sie co do oklepanej treści, dzieki za opinie

Piekny, pogodny wiersz. Podoba mi sie.
Pozdrawiam!