Telefon 112

For Paweł Gryszko….the best manager in Eindhoven !



Telefon 112

Nadjechali, prawie wszyscy jednocześnie. Karetka pogotowia z wyjącym sygnałem rozbryzgała brudny śnieg na boki. Zahamowała nad samym rowem. Tuż za nią nadjechał policyjny radiowóz. Policjanci wyskoczyli szybciej od obsługi karetki.
– No ładnie i to akurat, jak są skoki w telewizji – gruby policjant spojrzał się na coś leżącego w rowie. Wydobywał się z stamtąd jakiś niebieski blask, jak świecący neon w nocy. Światło lekko drgało ale wyraźnie było widać, że wydostaje się z leżącego ciała. Za moment, stał już przy nim jego kolega. Był dużo młodszy od niego.
– Ja cie….zaraz kończymy służbę, za piętnaście minut! – wyrzucił z siebie to zdanie z ogromnym wyrzutem w głosie. Patrzył się w to samo miejsce co jego partner.
– Co się dzieje panowie? – lekarka pogotowia dołączyła do stojącej pary. Tuż za nią stanął sanitariusz, kierowca nieco z tyłu, palił papierosa. Światła karetki świeciły na ich sylwetki. Cienie tworzyły różnorodne rysunki ich postaci.
– To…to nie jest nasza gestia – mundurowy rzucił wyraźnie spojrzenie w stronę lekarki i sanitariusza.
– Co pan za bzdury opowiada!!! Ja jestem od leczenia ludzi, a nie od badania UFO ! A takie.. – nie zdążyła zakończyć bo nagle rozległ się ryk strażackiej syreny. Do stojących samochodów dołączył ogromny czerwony pojazd. Z wozu wyskoczył oficer w pełnym uzbrojeniu.
– Gdzie zagrożenie? – prawie wykrzyknął do nachylonych postaci. Policjant świecił latarką prosto do rowu.
– A ło… masz pan tu zagrożenie, jak cholera – przyświecił celniej w stronę jakiejś postaci leżącej w śniegu. Strażak nachylił się nad zwałami śniegu.
– Co to ma być? I to, jak… akurat mam koniec służby – westchnął do siebie i odwrócił się do pozostałych.
– Badała go pani? – zwrócił się w stronę lekarki. Ta zrobiła zdziwioną minę do wszystkich.
– A co mam niby badać? Przecież nie wiadomo co to jest. Świeci i tyle! – odpowiedziała wzburzona – niech policja najpierw sprawdzi co to jest – zakończyła swoją odpowiedź.
– Policja? A co policja ma do tego? To trzeba sprawdzić….może jest napromieniowane? Albo, nie wiadomo co – zakończył również swój wywód. Odsunął się od grupy i kiwnął na swojego młodszego kolegę. Ten zbliżył się do niego. Zamienili kilka słów szeptem a po chwili odezwał się młodszy policjant.
– To Straż Pożarna musi zbadać osobnika pod wzg….wzg.. – zająknął się przez chwilę – pod względem …zagrożenia ogólnego! – wydukał w końcu o co mu chodziło. Zadowolony spojrzał na swojego przełożonego. Ten w milczeniu tyknął głową.
– Zaraz, zaraz. Proszę państwa, dostaliśmy wezwanie z Centrum Dowodzenia i o ile wiem, mamy wspólnie pracować a… – nie zdążył dokończyć.
– Szanowny panie strażaku! Za 10 minut kończę dyżur i ….gówno mnie obchodzą pańskie dyrektywy. Nie zbadam pacjenta dopóki nie będę miała pewności, że to jest …człowiek – przerwała mu brutalnie lekarka. Mężczyźni spojrzeli się na siebie wyraźnie zbulwersowani wypowiedzią lekarki. Już mieli zaprotestować, kiedy uprzedził ich sanitariusz.
– No właśnie i zaczynają się skoki – wtrącił się do dyskusji. Starszy policjant zdjął czapkę i podrapał się po głowie.
– Cholera, zaraz skoki….niech to trafi szlag – nałożył czapkę i nachylił się ponownie nad postacią leżącą w śniegu. Z miejsca gdzie leżało to coś, unosiła się wyraźnie błękitna poświata. Śnieg obok znaleziska był również błękitny. Całość wyglądała jak postać z bajki.
– Proszę państwa! Musimy coś zaradzić tej sprawie i to bardzo szybko! – uniósł się do góry i powiedział to bardzo donośnym głosem. Lekarka spojrzała na niego jak na denata.
– Genialna myśl! Sam pan na to wpadł? – wyrzuciła ironicznie z siebie. Policjant nie zareagował na tą uwagę. Zdjął po raz kolejny czapkę z głowy i podrapał się po głowie. Potem spojrzał na wszystkich obecnych a po chwili zwrócił się do lekarki i do oficera straży pożarnej.
– Czy mogę państwa prosić na bok…na chwilę. – zrobił tajemniczą minę, która w światłach karetki wyglądała dosyć śmiesznie. Lekarka i strażak spojrzeli się na siebie i po chwili odeszli na bok z policjantem.
– Powiem krótko, bo czas nas goni. Jesteśmy tu sami, nie ma żadnych świadków, do zabudowań jest daleko…jesteśmy właściwie w szczerym polu – zrobił małą pauzę a po chwili kontynuował – kto nam udowodni, że znaleźliśmy to „coś” w ogóle? – teraz zamilkł całkowicie. Było słychać jak trzy osoby oddychają głęboko. Para z ich ust wydobywała się na zewnątrz. Lekarka odezwała się pierwsza.
– Jak to, chce pan oszukać pracodawcę?
– A tam zaraz pracodawcę, nie mamy odpowiedniego sprzętu ani przeszkolonych pracowników. To w końcu jest prowincjonalna Polska.
– A co z tymi, którzy zgłosili tego leżącego? – teraz dał znać o sobie strażak.
– A widzi ich pan tutaj? – zapytał retorycznie – no, właśnie. To pewnie przejeżdżający turyści, którzy teraz balują gdzieś na dyskotece. Jutro rano zapomną o całej sprawie…będą mieli kaca.
– A pan nie będzie miał kaca moralnego? – lekarka oddychała głęboko.
– Pani doktor, nie zna pani życia? Przecież jak teraz weźmiemy się za to „coś” to skończymy służbę nad ranem. A ile kłopotów z protokołami, podpisami itd. A potem tłumaczenie się u szefa „ a po co się pani za to brała, przecież nie mamy środków dla zwykłych ludzi a co dopiero dla jakiegoś …ufoludka” No nie jest tak?
– No trochę to pan ma rację – lekarka dała do zrozumienia, że to wyjaśnienie trochę ją przekonało. Jej sumienie jakby wyciszyło się częściowo.
– Co więc pan proponuje? – przerwał im strażak.
– Zasypmy to coś i jedźmy do swoich jak to pani powiedziała….pracodawców. Wcześniej zgłosimy brak ofiary czy pacjenta i to wszystko. Proste jak….
– Przez śnieg będzie świecił dalej, może go znowu ktoś zauważyć – strażak wyraził swoje wątpliwości.
– A co to, nie ma gołej ziemi. Tam pod drzewem nie ma nic śniegu a łopaty straż chyba ma? – szybko rozwiał wątpliwości strażaka. Strażak nie odpowiedział tylko patrzył się na lekarkę. Wyraźnie szukał u niej aprobaty do tej propozycji.
– A co z resztą obsługi ? – lekarka wskazała ruchem głowy stojących trochę dalej kierowców i sanitariusza.
– No chyba pani wie, z kim pracuje. Ja mam zaufanych ludzi, a poza tym każdy chce dzisiaj obejrzeć skoki – po raz pierwszy uśmiechnął się. Lekarka i strażak nie odezwali się.
– No cóż, rozumiem, że się państwo zgadzacie. To co, panie sikawkowy, wyciągacie łopaty a ja wam dam jednego człowieka i kończymy ten cyrk – zakończył i nie czekając na ich reakcję poszedł w stronę swojego auta. Lekarka i strażak przez chwilę spojrzeli sobie w oczy.
– Ja, to tam….. ale wy lekarze…. – uśmiechnął się głupkowato.
– Co niby ?
– No…ta wasza przysięga, tego no…Archimedesa, że musicie niby pomagać ludziom – patrzył się na lekarkę z wyraźną dezaprobatą.
– Kogo? Boże, z kim ja muszę pracować. Na Archimedesa, to pan żeś sam przysięgał, albo na swoje sikawki. A mogłam pracować w Warszawie ! – wyrzuciła z siebie wściekła i spojrzała na niego, jak na pacjenta bez prezentu.
Strażak wzruszył ramionami i poszedł w kierunku swojego wozu bojowego. Lekarka głęboko westchnęła i również skierowała się w tym samym kierunku. Przy samochodach zaczęli się kręcić ludzie, a po chwili kilka osób z łopatami skierowało się pod stojące nieopodal drzewo. Mężczyźni zaczęli kopać łopatami zmarzniętą ziemię i ładować ją do worków. Worki przenieśli do rowu i po chwili wysypali całą zawartość. Szybko wyskoczyli z pobocza i skierowali się do swoich pojazdów. Odjechali prawie równocześnie. Z daleka było widać jeszcze światła ich lamp, kiedy z drugiej strony jezdni, również z rowu wynurzyły się jakieś postaci. Jedna niska ale szeroka a druga wyższa ale bardzo wąska. Postaci przebiegły na drugą stronę i zsunęły się do rowu.
– Musieli my tyle czekać, zmarzłem na kość – odezwał się głos szczupłej sylwetki. Druga postać rozgrzebywała coś w śniegu.
– A na cholerę ty dzwonił na ten telefon! Zbiegło się ich tu, jak psów w naszej wsi – kobiecy głos był wyraźnie wzburzony. Nie przestawała coś grzebać – zara by chcieli dokumenta, ubezpieczenia…a wiesz jak ociec…ino gorzałka.
– A bo ja chciał zobaczyć, czy to prawda, że one wszystkie….tak będą ..no razem… no, wie mama – przykucnął obok niej
– Ot, durny ty. Narobił żeś, zbiegowisko. Dalij jazda, Bier się do roboty, bo ociec ducha wyzionie – nie przestawała grzebać w ziemi. Jej współrozmówca zabrał się ochoczo do pomocy. Chwilę tak pracowali w zupełnej ciszy.
– O matko jedyna, a co on tak świeci? – wykrzyknęła niska postać. Odsunęła się od leżącego i zrobiła znak krzyża. Znów niebieski blask rozjaśnił ciemność.
– No właśnie, żem mówił, że jakiejś światełko od taty….coś tak dziwnie świeci - kobieta po chwili odważyła się zbliżyć do leżącego. Przyglądała mu się chwilę w ciszy. Niebieski blask rozświetlał całą sylwetkę a zwłaszcza twarz.
– Czyżby Najwyższy go powołał? – cichutko zapytała jakby sama siebie ale po chwili ta myśl szybko jej przeszła – a któż tą cholerę by wziął…chyba Belzebub! – zapewniła samą siebie na głos. Złapała leżącą postać za odzienie i zaczęła nią szarpać.
– A wstawaj, ty cholero jedna! Ile będziesz leżał w tym śniegu – rozległ się trzask obijanej twarzy – a kto będzie obrabiał świnie? – znów trzask przerwał ciszę panującą dookoła. Osoba leżąca zaczęła wykonywać jakieś ruchy rękoma a po chwili jakiś odgłos zaczął się wydobywać z rowu.
– Co…hm mm co..co to – postać zaczęła się intensywniej ruszać.
– O! Tatuś jus żyje – uradował się syn. Razem z matką zaczęli podnosić go z ziemi. Miał na sobie pełno ziemi, patyków i kamieni.
– Oj, matko…łeb mi pęknie…jak tu zimno, cholera jasna – pocierał sobie głowę rękoma, cały czas trzęsąc się. Żona z synem cały czas otrzepywali go rękoma.
– Tatuś…a co ty tak…świecisz cały czas…tak na niebiesko, hę? – młodzieniec nie wytrzymał z ciekawości.
– Ja? A co …świeci. – zaczął przyglądać się sam sobie a po chwili wyjął z kieszeni ortalionowej kurtki jakieś zawiniątko z drutami. Momentalnie zrobiło się niebiesko naokoło. Wszyscy troje patrzyli się zdziwieni na jego ręce z których rozchodził się blask. On sam przystawił je sobie bliżej oczu.
– Zara…zara – myślał intensywnie patrząc się na niebieskie światełka w ręku – aaaa…coś se przypominam….byłem u Staśka w sklepie i żeśmy wypili i …a już wiem – zakończył zadowolony, że znalazł rozwiązanie.
– U Staśka, żeś się tak spił, ty opoju jeden – przerwała mu kobiecina.
– No i żem kupił lampki na choinkę!!! – prawie wykrzyknął zadowolony, że mu wróciła pamięć. Całą trójka wyszła na drogę, którą oświetlały lampki w ręku ojca.
– Tatuś a jak one tak świecą bez …prądu? – chłopak zrobił zdziwioną minę.
– Normalnie…to są akumulatorówki! – wyrzucił z ogromną dumą w głosie – nikt takich we wsi ni ma…ino my! – syn patrzył na ojca z ogromnym podziwem.
– Osiem godzin my ładowali ze Staśkiem! Dlatego tyle wytrzymało – zakończył spoglądając z zadowoleniem jakie wrażenie odniosła jego wypowiedź. Dopiero po chwili otrzymał cios w głowę i usłyszał wrzask
– Aż ty cholero jedna! To tyle godzin, żeś gorzałę chlał ze Staśkiem a ja tu sama została w oborze…Osz ty cholero jedna, opoju……..
Głos kobiety rozchodził się jeszcze przez chwilę aż zniknął gdzieś na szosie a wraz z nim niebieskie światełko, które rozświetlało drogę.

do pewnego momentu zanosiło się na jakiś dylemacik moralny...może na kryminał albo sf.....i tak trzeba było trzymać....

Świetne! Wciągnęło mnie jak diabli :D. Pozdrawiam/b.

Naprawdę niezłe :))) mentalnie, moralnie, do tego fajna mowa kresowiaków... a swoją drogą niezły przystojniak z tego taty, skoro nawet lekarka człowieka w nim nie rozpoznała ;))))
Dobreeee, pozdrawiam.

Świetny, dynamiczny tekst. Udane dialogi i świeży, zabawny pomysł. Podobało mi się :)

Dziękuję, Marcepanku. Prześlę ci za to czekoladkę z marcepankiem. O,sorry...z orzechami. Pozdrawiam. ;))

z humorem, ale jakoś niedosyt mam, bo ci policjanci, lekarze i strażacy tak odjechali i już... palec boski ich sięgnie ;)

pozdr.

Dawno nie zaglądałam do prozy, a tu proszę ...Johny znowu wymyślił coś zabawnego.
Fajnie się czyta te Twoje historyjki.
pozdrawiam :)))

....odjechali, bo śpieszyli się na skoki. Małysz skakał :)

No, właśnie. Przeważnie zaczynam z myślą, że to będzie dramat i zero śmiechu...a tu masz, znowu wyszedł ...chichot. Pozdrawiam również. ::))