nosferatu – phantom der nacht

muzea nie niosą żywej pamięci,
czuć je jedynie wspomnień mumiami.
może dlatego nie wiem kim jesteś - choć
chodzisz po ziemi jego krokami.

przybywasz nocą tym krwawym uśmiechem,
co przekupuje wąsy zegara.
odbierasz resztkę wiary, nadziei.
wszystko co wartościowe oddalasz.

a potem bladą twarzą tęsknoty co
nie ma swego odbicia ni cienia,
oddechem zimnym skraplasz tusz na rzęsach,
przeglądasz się w lustrach niemego spojrzenia.

i wierzysz jeszcze, że kiedyś wybaczysz,
i ufasz nawet, że może zrozumiesz.
jakie to proste było kiedyś: kochać.
i trudne teraz: już więcej nie umieć.


[12.01.2007]


Werner Herzog - "Nosferatu: Phantom der Nacht", 1979

Przeczytałam wiersz, poddaję pod rozwagę, czy nie za mocny "krwawy uśmiech",
"niemego spojrzenia" - ociera o banalność.
Bardzo mi podoba się ostatnia:
"i wierzysz jeszcze, że kiedyś wybaczysz…
i ufasz nawet, że może zrozumiesz…
jakie to proste było kiedyś: kochać.
i trudne teraz: już więcej nie umieć."
Pozdrawiam serdecznie
- baba

Skłaniam się do uwag Baby i jeszcze zastanowiłabym się nad interpunkcją,
czy potrzebna?

No i mimo, że puenta jest bardzo trafna to
"nie umieć" - zwyczajnie niezgrabne gramatycznie.

Może tak:

jakie to proste było kiedyś: kochać.
trudniej przyznać: że już nie umiesz.

Poddaje pod rozwagę ten fragment :)
Bardzo i się podoba wiersz, ale te niedopracowane
moim zdaniem momenty psują resztę.

Pozdrawiam - ginger

nosferatu - fantom (zjawa) nocna
Nosferatu to cały klan wampirów, zresztą powszechnie w Transylwanii a także nich Daeva, Gangrel, Ventrue, Mekhet.
Wierszu stanowią symbol zła i brzydactwa np. źle umalowanej kobiety.
Ostatnia strofa puentuje chociaż dla mnie (czytając wiersz)jest to nie do końca oczywiste.

pozdrawiam Jacek

nie wiem, co się dzieje, ale ostatnio wiersze mają dobre tylko tytuły (żartuję - częściowo ;))
bardzo mi się podoba, aż zachęca do wejścia, naprawdę.
rozczarowałam się trochę, moim zdaniem, wyszło banalnie. zawiódł mnie szczególnie ten wielokropek w ostatniej strofie i płaczliwa puenta.

pozdrawiam.

ładny wiersz, ale plesnieje metaforkami dopełniacozwymo, matkai ąłdny ton i pomysł, że aż szkoda go na paste takich o mumi wspomnien, dlatego może by jakoś złagoszić te metaforki dopełniaczowe, bo całość na prawdę jest nie zła :)))

pozdr

No niestety... Nie udało się Panu :) Nie o tym tu mowa :) Na pewno nie o kobiecie :)
Ale,ale - pozytywnie mnie Pan rozbawił :)
Moje wierszydło to notka napisana po "pierwszym razie" z filmem NOSFERATU - PHANTOM DER NACHT, którego autorem jest Werner Herzog. Urzeczona jestem do dziś, oglądałam i rozszyfrowywałam go już kilkanaście razy. Majstersztyk.
O wampirach też prawdopodobnie wiem więcej... bo chyba wszystko z dostępnych antropologicznych pozycji (pop kultury także). Wynika to z mojego wykształcenia i hobby :)
Dziękuję za odwiedziny i serdecznie pozdrawiam

weronika

Oh, proszę Pani, puenta musi być płaczliwa do granic możliwości, bo o tragedii jest przecież :)
Przeliczyłam się z publiką niestety i założyłam, że pół świata oglądało Herzoga... Moja wina, choć myślałam, że sam tytuł odeśle...
Powinnam była to dopowiedzieć, zaraz poprawię. Wierszydło bez filmu nic nie znaczy, nie istnieje.
I tak jest marne przy tym arcydziele, ale film tyle we mnie wzbudził emocji, że nie mogłam się opanować ;)
Interpunkcja zostaje - dziś ja narzucam interpretację :)
Pozdrawiam serdecznie

weronika

Hę? Jeszcze raz poproszę, tylko po polsku :)
Żebym przyjęła krytykę, muszę ją najpierw zrozumieć.
Pozdrawiam na wesoło

weronika

oglądałam film i sądzę,że wiersz bardzo nawiązuje i jest (dla mnie) ok.
a tak przy okazji chciałam się przywitać, poukłaniać i pozdrowić
bardzo serdecznie:)) Ewa

Vero, jak się ciesze ze wróciłaś na łono "foruma"
a potem bladą twarzą tęsknoty co
nie ma swego odbicia ni cienia,

wampiry nie mają odbicia w lustrze ani cienia, to ich przekleństwo,
ale podoba mi się twoje nawiązanie do do "muzeumów"
dobrze że tylko w nich i na filmach spotykamy tych "Paliczków"
Twój wiersz przypomniał mi książkę "Historyk";)o wapirze Drakuli.
brrrrr
cmoooki Vero!

Zaplatałam się w pseudo-dorosłe życie i zapomniałam o tylko-moich-przyjemnościach ;)
Ale wracam, czytam, chłonę. Dobrze tu znowu się zaszyć.
Uściski gorące!

weronika

ostatnia wpadla mi najbardziej....choc te zegary i lustra rownie smakowite sa ....buziam ;)

wpadam sie przywitać przede wszystkim:)...dla mnie dość zawikłany wiersz...trudny, ale niezły moim zdaniem.Troszkę miałabym zastrzeżenia do formy...pozdrawiam:):)