złamane skrzydło

w chaosie rozrastającej się tarniny
skrywa kalectwo zawierzenia po grób -
dla niej to rozkopana piaskownica
zimna i szorstka z cierpkimi owocami
nad głową

dzika w namiętności do walki
o człowieczeństwo wgryza się
w światło krwią mroku
poi złudzenia a może

powiadają - głupia a ona cierpliwie
buduje swoisty świat rękoma przyjaciół
dali podstawy

sama wyzwolić się nie umie
kuropatwa nie jedna

to jest po prostu wspaniałe nie wiem nawet co napisać pozdrawiam

Kminiłem ten wiersz parę razy i zawsze jest coś czego nie łapię :)
"wgryza się
w światło krwią mroku" nie wiem :)
"kuropatwa nie jedna" tu też nie wiem.

Całkiem, bym powiedział, dobry wiersz, gratuluję :)

Chociaż ja osobiście nie lubię wierszy nad którymi muszę siedzieć 10 minut i się wgryzać by załapać, wolę te po których siedzi się i 10 minut myśli o nich, o treści, o puencie :) Chociaż później jest satysfakcja, że coś się załapało w tych pierwszych :) Oczywiście nic nie stoi na przeszkodzie aby wiersz był i taki i taki. Pozdrawiam.

matmi,
kuropatwy, to takie ptaki, które swoje małe chronią przed niebezpieczeństwem , nawet z narażeniem swego życia,
poi złudzenia krwią mroku, bo w mroku zawsze czają się niebezpieczeństwa
krwe darem życia...
to symbole
miło mi że się wgryzasz w wiersz,
pozdrawiam ciepło
i frymena też!