Alba

już godzą się soki ziemi

I włączą nam świt
nie wystarczy ptaka, chmur
na pierwszy skurcz źrenic
rozpadną się nocne słońca
opustoszeją twe oczy

odwrotne jest to światło
z miękkiego ciasta
ostrego szkła

Moment przebudzenia - chwytanie nieuchwytnego, co może tylko poezja. I tak jest celnie, tak być może pod wpływem dnia uciekają z nas "inne światy" nocy, gdzie odłamek szkła niekonieczne kłuje i kaleczy. Wprawdzie "Alba" kojarzy mi się z nazwą średniowiecznej pieśni porannej (trubadurzy, damy, świt etc), ale takie wykorzystanie tytułu też robi na mnie wrażenie.

"pierwszy skurcz źrenic", "nocne słońca" plus ostatnie trzy wersy - bardzo dobre. tylko czy nie lepiej byłoby zamienić "twe" na "twoje"? "twa" zdaje się za krótkie, za mało dźwięczne, zaburza mi zupełnie harmonię czytania.
pozdrawiam.

Julio, myślałem o Twojej propozycji; ale jednak nie tak czuję rytmikę tego wersu.

Ciąg słów: o-pus-to-sze-ją twe o-czy
Akcenty: / - - / - - / -

Z "twoje" zaburza mi się ten ciąg. Niemniej, jestem szczerze wdzięczny za takie analizy, ważne dla mnie - no i za zwrócenie uwagi w ogóle.

Pożegnie kochanki o świcie i muzyka "soków ziemi".
Przebudzenie plastyczne, bo z ciemności w światło i ta reakcja źrenic - środka.
Odwrotność, która potwierdza, że wszystko ma swe tory ("włączą nam").

"ostre szkło" jest jak kreska pod słupkiem zawiłych obliczeń i zapisanego z niedowierzaniem (a jednak zapisanego!) twierdzenia.

A.