Światło

małe światło w oczach twoich
już niedługo zacznie gasnąć
smutnej prawdy nie zatrzymasz
ta legenda się spełniła

lecz w każdym notatniku
wspomnień marzeń i nadziei
iskierka dogorywa
w próżni swych rozbitków

nikt nie będzie nigdy płakać
i rozgłaszać uroczyście
że radość jest wyzwaniem
by zaorać ludzki smutek

czy jest warto zapominać
o prawdzie tej legendy
to niczego już nie zmieni
świat się staje ciągle inny

to są źródła ludzkich złości
to krzywdy niewyczerpane
czasem można je wybierać
częściej je odczuwać bardzo

zmielone ziarna radości
pełne garście krzywd i smutków
oto szala się przechyla
w rytm schopenhauera

barwy świata zaczernieją
tego w oczach twoich
gdy zła wróżba się wydarzy
w dzień koleiny nieistnienia

ten wiersz lepszy od poprzedniego...
zgrabny nawet i lekko napisany...
BACH !!! nagle wyskakuje cięzkie germańskie słowo S..., dla mnie psuje ono efekt całości

pozdrawiam.

"Pamiętnikowy styl", proszę Pani. Jest to tekst, który jest pomyłka od początku do końca. Moje odczucie jest jasne: pisane bez chęci, jakby z przymusu. Nudzi i nie sprzyja żadnym ciekawszym przemyślenią. Forma jest dla mnie nie do zaakceptowania. Jeśli tak wyglądaja wszystkie Pani wiersze, to proszę mi to powiedzieć - nie będę wtedy tracił czasu na ich czytanie, gdyż naprawdę nic nie dają.
Użycie słowa "schopenhauera" sprawia, że mam dreszcze. Zdecydowanie antypoezja, tworzona jakby na zamówienie.

Skrytykowałem bardzo, ale takie mam możliwości w tym dziale.
Dziekuję, do widzenia. Czekam na inne jednak.

Adam

Krótko:
Strasznie przegadany. Jedna trzecia z całości powiedziałaby to samo.
Pozdr.

i rytm. nie jestem fanatyczką rymów, rytmów i spółki, ale tu brak razi bardzo, szczególnie że poczatek tak jakby go miał. wrażenie zimnego kubła wody. źle się czyta, spróbuj na głos bez naciąganej intonacji, sama zobaczysz.
pozdrawiam

aż tak źle ? za co

za nic Renato, za nic...
don't worry, be happy