****

Pierwszy pocałunek
Który dał mi potęgę góry
I moc niszczenia zła w sobie
To niewiele
Tak to niezwykle malutko
Gdy patrzę w niebo
Lecz wiem co czuł Ikar
Biorąc skrzydła w dłonie
I jestem Pierwszą w chwili
Gdy podaje jabłko

Jak demiurg zadziwiam
Rozdając nirwanę
Ja...zwyczajna
Mówisz: niezwykła
Ja...w miarę szara
Krzyczysz: kocham!
Ja... kusząco zawstydzona
I pawio dumna
Nikt nie zaprzecza
Może i nikt nie widzi

Ja góra
Ktoś wielki obok
Ja Bóg
A to wciąż tylko ja

Lubię tę wyniosłość, tę zadziorność, ekspresję... :)
Uwielbiam to , co w tym wierszu zawarłaś...
Pozdrawiam.

Witaj Catalino.
Mówilam Ci już, że nie źle wieje od Twoich tekstów. Nawet Ikar mi nie przeszkadza. Pozdr..)))

Dziękuję Wam serdesznie!

Stary to wiersz, pisany lata temu, ale wciąż go lubię.

Catalina