Koziczynek - z anielskim spokojem płowieje przeszłością

ileż to nieba na ołtarz i w tacę
we mszach paćkało i nosiło echem
przydałoby się kościółkowi na cer
a tuż i piekło rozognionym miechem
na cmentarz spycha co wytrwalsze cienie
czuwaj aniele

prześwit w suficie, w ścianach zgniłe dechy
wszystko to czyni stracha na krawędzi
gdzie skrzydła boskie rwane z kazań klechy
jeno wiatr może od miejsca odpędzić
na cóż więc czeka? toż to ziemskie mienie
ruszaj aniele

a on? jak rzeźba w biegasowskim stylu
skrawa w połaci chmurą wsparte szrafy
nuż w Koziczynku kościół na badylu
pańskim a iści paćka jak potrafi
na ołtarz, w tacę i na cmentarz z goła
wołaj anioła

Dobre! Pozdrawiam Witku.

nawet polubilam ten twoj Koziczynek .
pozdr. G

ech Wituś . jak fajnie odpocząć u Ciebie. :)

Bardzo dobre to jest, Messa. Bardzo. Ale i tak chciałabym, żebyś wreszcie opuścił Koziczynek.

A coż to dla poety przenieść się w jakiś inny kawałek świata, życia, zdarzeń ? Chodzi mi o to, że seria Koziczynkowa jest taka sama w stylu, a ja chciałabym spróbować inne smaki ;)

styks chętnie bywa wszędzie
jest niezastąpiony w swym
urzędzie


zdrowia i nut

paćkanie na ołtarz i w tacę - super.
Pozdrawiam
:-)

nie ma kobiet doskonałych
doskonali są mężczyźni

(z Koziczyna i okolicy)
:):):)