Miłość

Chaos mój ojciec
Matka nasza zaraza
Śmierć moja siostra
Wirus nasz brat


My nędzne karły
W objęciach wszechświata
Wszechświat pyłem nadprzestrzeni
Nadprzestrzeń sługą czasu


Nie lepsi od zwierząt
Z defektami zmysłów
Okropność wśród ssaków
Chodzące monstrum na dwóch nogach


Mózg nasz tasiemiec
Dający świadomość
Lecz szkoda wielka wtedy
gdy głodny nadszarpnięty cielec


Świadomość nasze okno na świat
Kraty prawdziwej prawdy
Zachłanności zachłanność
Odczuwania wielki głód


Miłość chemią się stała
Ubarwienie pierwotnych instynktów
Przystosowanie do społecznego życia trybu
i zguba wszystkich mających pecha


My pyły marne
Zabawki Boga
odkupiamy grzechy ewolucji
My są początkiem i końcem śmierci
rodzeństwem i rodziną
nigdy nas nie opuści
zawleczem ją do grobu

kurka wodna
przykro mi to mówić ale wiersz jest straaasznie słaby, dlaczego?
bo to rodzaj banałów ukrywanych pod płaszczykiewm niby poezji.
radY:
-nie mylic podmiotów
pierwsza strofa chaos mój ojciec ale matka jest NASZĄ zarazą- czyli co /kto jest naszym ojcem? i t d.
-nie używac patosu
-więcej oryginalności
-może jakieś ciekawe metafory

i !!!!!!!!!!!!



"My są początkiem i końcem śmierci"

to woła o pomste do nieba
MY SĄ??
może myszą albo Nysą???
Pozdrawiam