Bajka o tańcu zimowym w czerni i bieli

Szaro-białe życie
z zimą białopuchą w objęciach
w pogoni za kolorem
gałęziami topoli
zakręciło drogę.

Oddechami spowici
w wirze tańca szalonym
pognali za pagórek
od mrozu chrupiący
z trawą
mgiełką barw dotkniętą.

Strącili liście tataraku
co szkłem dzwoniąc
w martwe jezioro zapukały
przekręcili poświatę księżyca
z furkotem czarnych
kruczych skrzydeł.

Walc pędził
przed siebie z życiem w objęciach
aż wypadła mu z kieszeni
szyszka bukowa
i jej czarne serduszko.

Wiersz zaskakujący bardzo pozytywnie pod kątem słownictwa i barwy języka, ale forma... nie, zdecydowanie jestem przeciwny pisaniu "bajek" wierszem białym, bez rytmiki i melodyjności, co tym bardziej tyczy się bajek o tańcu..

próbuj dalej :o) pzdrw

Może mam niezłego "hopla" na punkcie bajkowych,romantycznych wierszy,ale...ten mnie wciągnął."Białopucha zima"-to od razu przywodzi na myśl taki mięciutki,biały śnieg,w który można się zapaść po kolana :).Chciałabym tak kiedyś zatańczyć ^_^.

topola, tatarak, martwe jezioro, szyszka bukowa + jej czarne serduszko..... mniami! takie małe smaczki, które sprawiają, że przenosi się do innego wymiaru... mmm. jestem rozkochana w takich drobniutkich elementach, które są pełne zapachu, uczucia, brzmią jak....muzyka.....
pozdrawiam :)

ach, ale tytuł to raczej powiewa z lekka prostotą (tandetą?.....).