Magnificat

dopadłeś mnie kolejny długi dniu
najgłębszy sen mi zabrałeś
i słodkie sny
być może

hałasuję firanką
otwieram okno by wpuścić go do kuchni

zaranek - tak go wabiła pani Wisława -
sfrunął bezszelestnie z czarnego stawu
lipy-sąsiadki
zatoczył krąg wokół kanciastego kciuka kościoła
wysnuł pierwsze nieśmiałe kolory
przesłał je po szybach okien
czwartego piętra z lewej

w kotle podwórza brak refleksów i cieni
matowa czerwień mrocznych głębin
jaszczury osobowe pokotem
milczą

śpiew
jest we mnie
od potylicy po
koncert świerszczy za mostkiem

więc jestem
i moje dziewczyny za ścianą


24 czerwca 2004

[sub]Tekst był edytowany przez Paweł_Kolcaty dnia 24-06-2004 08:18.[/sub]
[sub]Tekst był edytowany przez Paweł_Kolcaty dnia 26-06-2004 06:30.[/sub]
[sub]Tekst był edytowany przez Paweł_Kolcaty dnia 26-06-2004 06:41.[/sub]

Witam.

Baaardzo mnie tym obrazem ująłeś. Piękny!

Pozdrawiam.
A.

Rad jestem, że Ci się spodobał, Aneto.

Z im większej odległości go czytam -tym bardziej mi się podoba (chyba to rodzaj gruszki - ulęgałki :).

"jaszczury osobowe pokotem
milczą

śpiew
jest we mnie"

- to sobie zabieram na długie letnie zmierzchy.

pzdr. bezet

Miło mi Panie Romanie.
Pogodnych refleksji życzę i zero komarów.

Pozdr. Paweł

świetnie się czyta Pawle :) tworzysz słowami bardzo plastyczne i przyjemnie dla duszy obrazy, bardzo tu miło u Ciebie, co wers to ciekawa niespodzianka :)

Serdecznie pozdrawiam
Natalia
[sub]Tekst był edytowany przez natalia dnia 30-06-2004 11:25.[/sub]

Dzięki, Natalio. Staram się od czasu do czasu. :)