marzenie julii

zaryglowana w betonowym schronie
przyczajona w okopach pościeli
obłąkanym wzrokiem lustruje
srebrzyste ikony na pulpicie nieba

drżącą dłonią karmi wilgotną myszkę
merdającą figlarnie ogonkiem
marząc o żołnierzu obeznanym
w arkanach gwiezdnych wojen

ale póki co
zadowala się białym karłem
drzemiącym pod czarną
tapetą nocy

ładne metafory, ale dla mnie to wiersz o niczym szczególnym... jeśli sie myle prosiłabym wyprowadzic mnie z błedu... niczym mnie nie powalił

pozdrawiam

Razi mnie stwierdzenie "ale poki co"... To takie... malo poetyckie (?)... W zasadzie forma w wiekszosci mi "nie podchodzi". I wplatanie gwi(e)zdnych wojen w wiersz to samobojstwo autora (w koncu gwiezdne wojny [chyba] tylko z jednym sie kojarza, a zwlaszcza ostatnie dokonania pana Lucasa nie sa zbyt wysokich lotow...), albo ewentualnie zabojstwo czytelnika... ;) Pozdrawiam, niech moc bedzie z Toba. Patrycja. P.S. Przepraszam za brak polskich znakow.

Poprzez opis o czym?

Sam obraz operuje rekwizytami z życia internauty (pulpit, myszka). Łatwo wyobrazić sobie bohaterkę - Julię. To marzycielka, zamknięta w sobie (betonowym schronie, w okopach pościeli), żyjąca w świecie wyimaginowanym, w którym zdarzają się gwiezdni rycerze.
Odnaleźć też można w tym - nieschematycznym - rysunku fasynację dziewczyny (Julii) kosmologią: białe karły, niebo, gwiazdy.

Co z podmiotem?
Stoi za oceną, jaką wystawił bohaterce. Wg niego, marzenia Julii to tylko wybujała fanazja, która nie znajdzie odbicia w rzeczywistości, bo: "póki co".

Jak można rozumieć tytuł?
Posłużono się w nim do imieniEM słynnej kochanki z Werony. Tamta też była naiwna . To nie przypadek.

Pozdrawiam. A.


[sub]Tekst był edytowany przez Joanna_W. dnia 22-06-2004 18:30.[/sub]