prze(d)prowadzki

zmieciony skurcz głosu
podmieniony kubek
zabobony bezsilne
i chybotliwa świeca od północy
w dół

choć tyle
popełgać z echem czegoś
przerzucanym z przedsionka
pod język i nazad

i jeszcze
prosić tchórzliwie
żeby twoje myśli nie tupały
tak głośno wychodząc

(trzy dni temu)
widziałam czerwony dywanik
sprawię sobie
przytrzasnę szafką i lampką
(światło światło na wiotkiej stosinie)
przygryzę komódką do ciszy
urządzę się
między krokami a progiem

to nie wyobraźnia buja
to głodne wizje ze wstążkami u kija
kute na dwie pary kluczy

Nie potrafię oderwać się od tego wiersza. A wers: "przygryzę komódką do ciszy" to już sygnał poetyckiej magii. Tego typu teksty do mnie przemawiają,a... a obrazowość, co to zostawia w głowie ślady na długo. Ja jestem nim naznaczona. Moje emocje drżą. To chyba znak, ze słowa nie obijają się o ścianę, nie obijają.

Sugestywnie i płynnie z początku. Cisza po właśicielu kubka. Wieloznaczna świeca. "Popełgać z echem" - niemal onomatopeja ciszy. Wytrąca mnie z rytmu czytania to "nazad". Nie na miejscu, gwarowe, archaiczne, pospolite. Potem nadmierna liczba epitetów. Te "wychodzące myśli" same mówią za siebie. Potem (tym razem potrzebne - dość tego kołysania) wybicie z rytmu. Głos nadziei, przepowiednia, zamiar - czyli ruchy. Opis ocknięcia się celny. Trafia do mnie. Na koniec zaprzeczenie "wymyślaniu" wiersza. Sam się napisał, czyli wiersz to życie. "Głodne wizje" obrazowe, "wstążek" nie rozumiem. "Pary kluczy" - otwierają mi własne doświadczenia. Rozumiem, przeżyłem również taki wiersz. Teraz nie tylko rozumiem, ale czuję. Gratuluję.