Danse Macabre

Podoba mi się dynamizm, który tkwi w "splunięciu". Gdy byłam mała, plułam z chłopakami na odległość (nie byłam najgorsza). Anyway, Pat - cin-cin!
Catalina

"ociera czoło" - to nawet śmierć może się zmęczyć i spocić??no tak, wkońcu to Jej praca, czasami pluje, czasami dmucha, ale jak zechce to i tak zgasi!!
ja jednak nie sadzałbym Jej na tron, choć czasami może przynieść ulgę!
nie miałbym nic przeciwko, aby się odwodniła i trafiła na OIOM
tak poprostu:))

W mojej wyobrazni moze Adamie... Tez bym nie miala nic przeciwko... Poprostu... Pozdrawiam.

Taniec Śmierci zrównuje wszystkich, więc nieważne, kim jesteś. Pomimo wszystko ty możesz być następny. Taniec śmierci = oczywistość. Ale to oczywistości są nieraz najbardziej przerażające. Bo przed oczywistością nie ma ucieczki. Tak rozumiem tutuł. Pozornie nie ma nic wspólnego z treścią wiersza. Mnie przywodzi na myśl (prócz zrównania praw do śmiertelności) tańczący płomyk na świecy. On zaraz zgaśnie. Ta, która siedzi na tronie, może wybrać którykolwiek płomyk. Personifikacja pozwala oswoić strach, toteż rozumiem ubieranie śmierci w szatki alegorii. Pierwszy raz zastosowali ten zabieg ci, którzy wymyślili pierwszego boga śmierci. Z rozwichrzona brodą i rogami na głowie, może z ogonem, może z ogniem w oczach. A może to była bogini? Jeszcze nie z kosą, bo za pierwszych bogów nie żęto jeszcze zboża. Jej artefaktem mogło być cokolwiek, nawet puste dłonie. Bo i pustą dłonią można zgasić płomyk. I podmuchem. Nawet splunięciem. Pozdrawiam. MP

Zatem jaka opinia Mariuszu?

ja krótko: mogło być bardziej oryginalnie, mnie sie jednak podoba

Pochwalam powściągliwość wypowiedzi. Nie pochwalam dosłowności skojarzeń. Pozdr. MP

Pochwalam powsciagliwosc odpowiedzi...

Zatem w przyszłości mam nie (nad-?)interpretować tekstu, tylko walić prosto z mostu - piątka z plusem, czy trójka z dwoma (jam był chowany na starej skali ocen)... Szczerze powiedziawszy robię to niechętnie. Wolę podyskutować ot, na kanwie tekstu. To, że zainteresował, skłonił do rozmowy - powinno być już podstawowym plusem. I jest. Zresztą... no dobrze, postaram się konkretniej, następnym razem. Będzie o formie, będzie o treści. O! wracając do "dance macabre", to forma jest również powściągliwa. I również to pochwalam. To rzadkie zjawisko. Pozdrawiam. MP

Ja rowniez byla chowana na starej skali ocen. A co do komentarza. Wole te obszerniejesze, a moja odpowiedz byla... Nazwijmy to malym ironizowaniem. Troszke osob zdarzylo mnie (chyba) poznac i wiedza czego mozna sie po mnie spodziewac... Albo nie wiedza ;) Ciesze sie, ze pochwalasz... Po naciskach, ale jednak pochwalasz ;)))). Pozdrawiam papierowo.

Po kilkakrotnym przeczytaniu , rzeczywiście dotarł do mnie obraz śmierci .
Pokazywano ją już w różny sposób i ten nie jest gorszy ot siedzi sobie taka wredna franca i spluwa , a gdzie splunie tam ..........

A ja jednak wciąż jestem przekonany iż śmierć jest częścią życia , zmienia się tylko nasz stan skupienia i świadomości .
A że przy tym pozbawieni zostajemy kilku przyjemności - trudno .
I jeszcze tak sobie myślę że to spluwanie sugeruję pewna przypadkowość w poczynaniach śmierci , a to że przypadków nie ma to wiem na pewno .


kris o poranku

O kurde... A skad wiesz??? Ten wiersz to tylko obraz i nie znaczy to, ze tak postrzegam smierc... W zasadzie w ogole jej nie postrzegam. Po prostu wlazisz komus pod kola, umierasz na raka, dostajesz kulke w leb... Nie ma czarnej kostuchy, ktora spluwa (czyt. ma gdzies) na Twoje zycie. Jak juz powiedzialam, to tylko obraz... Nic wiecej. Pozdrawiam.

Hmmm... Ja piszę prawie wszystko z "wnioskiem"... Ale trzeba czasem odpocząć, stąd ten utwór. Dzięki, że zajrzałaś Ewo. Pozdrawiam, Pati.

z początku długo zastanawiałam się, czy w ogóle przeczytać ten wiersz... nie żałuję. Widziałam ją. Ciekawe, plastyczne przedstawienie śmierci. Czuję jej lekceważący, niedbały stosunek do nas. i widzę ten drwiący uśmiech...
"Dalekim splunięciem
Gasi jedną z miliona
Świec " - nawet nie zadaje sobie trudu zejścia ze swego miejsca... Gasi niedbale, a spluwanie na świece uwidacznia jej gardzące spojrzenie, bo przecież spluwać na coś, opluwać coś, jest strasznie poniżające. A ona właśnie to z nami robi.
"Na rzeźbionym tronie
Siedzi podparta " - ona się widocznie nudzi - tak bardzo, że aż musi się podpierać, żeby nie zasnąć. Jest sama, nie dba o nic... Nawet zęby ma już żółte od zaniedbania;)
Mimo wszystko jest zmęczona, bo ociera czoło... może z potu? Z drugiej strony gra na czymś... Męczy się jedynie grą? Ale jak może jednocześnie grać, podpierać się i ocierać czoło?

Mimo wszystko podoba mi się Twoje spojrzenie na sprawę. Pozdrawiam serdecznie - Liberta:)

Moim nieskromnym zdaniem nawet jak na szkic zbyt płaski ten tekst, narzucasz tylko dwa wymiary no może trzy ... skąd wiesz??? I ta przypadkowość ... i ten strach przed przypadkowością - paraliżują taniec jeżeli nie najpiękniejszy to jeden z najżywszych.

A ja Dead myślę, że po prostu interesujesz się tą tematyką. W moim wierszu Dead can't Dance ;)... I jest to płaski opis, bo w śmierci moim zdaniem nie ma żadnej złożoności, choć Ty na pewno ją zauważasz. To tyle. Pozdrawiam, Pat.

Z tym graniem, to może już tylko grać na nerwach... ;)))) A tak na serio, to nie granie miałam na myśli... Powiedzmy, że to jakaś tam pseudo linia życia ;). Pozdrawiam i dzięki za to, że zechciałyście zajrzeć i coś skrobnąć. Pozdrawiam, Pat.

Niezbyt. Śmierć na tronie, żółte zęby, trącanie delikatnej struny, gasnąca świeca, gasnące życie. Jakbym raz jeszcze przerabiał barok.
Obraz, owszem, plastyczny - ale nieoryginalny. Trochę więcej od siebie :)

Pozdrawiam, AL
[sub]Tekst był edytowany przez Antoni Leszczyc dnia 28-06-2004 14:16.[/sub]

A nie średniowiecze??? ;) Powiedzmy, że oryginalność przy innej okazji (była i) będzie... Pozdrawiam.

Pomysł jest to sie ceni
ale jak dla mnie za bardzo prze(do)pełnieniowe
Pozdrawiam