Mężczyzna w garniturze

- Pewnie kilka godzin już tak leży.
- Myślisz?
- No raczej.
Przykucnięci przypatrywali się mężczyźnie w średnim wieku, leżącemu i ubranemu w szary garnitur. Włosy, ciemne i raczej krótkie, zdradzały troskliwą opiekę fryzjera. Oczy miał tępo otwarte, usta lekko rozchylone. Twarz, opalona i obrośnięta w połowie siwą szczeciną, dotykała nagiej i gorącej ziemi. Nogi leżały luzem, oddalone od siebie o kilkanaście centymetrów. Prawa ręka była lekko zgięta, lewa zaś wyciągnięta do przodu. Sprawiało to wrażenie zastygłego w czasie pełzania.
Przykucnięci przypatrywali się mężczyźnie w średnim wieku. Obaj mieli po dziesięć lat i obaj, zafascynowani pytaniem przykrytym mężczyzną, nie ruszali się. Jeden z nich był drobnym blondynem o niebieskich oczach, drugi brunetem ze śniadą skórą. I choć diametralnie się od siebie różnili, zarówno charakterem jak i wyglądem, to wtedy stali się prawie identyczni. Słońce cały czas zaglądało im przez ramię - tego dnia było naprawdę gorąco. Oni jednak nie zwracali na to uwagi; najważniejszy był mężczyzna w garniturze. Trzymali bezpieczny dystans, podświadomie okazując szacunek obiektowi swojego zainteresowania oraz całkiem świadomie okazując strach. Po dwudziestu minutach nieustannej i wnikliwej obserwacji, jeden z nich odezwał się:
- Ty, on nie żyje?
- No chyba... tak.
Gdy już przypuszczenie, które ich tu zatrzymało zostało wypowiedziane i potwierdzone słowem, cała sytuacja nabrała całkowicie innych barw: to już nie był tylko mężczyzna w garniturze. To był już Trup w garniturze. Towarzyszenie mu stało się ich obowiązkiem i choć na co dzień nie przywiązywali do obowiązków wielkiej wagi, tak teraz z wojskową dyscypliną pilnowali swój martwy skarb. Po godzinie przyszedł do nich Arek.
- Ej chło
- Zamknij się. - odpowiedzieli zgodnie obaj strażnicy, nie odrywając oczu od trupa.
Odrzucili Arka, bo przyszedł w nieodpowiedniej chwili. Jakiekolwiek zakłócenie czuwania strażnicy odczytywali jako śmiertelną obrazę zwłok i gdyby byli trochę starsi i silniejsi, to intruz dołączyłby do mężczyzny. Arek, zaniepokojony odrzuceniem z niejasnych powodów, szybko odszedł.
Nie niepokojeni już przez świat zewnętrzny chłopcy oddali się pasjonującemu gapieniu się na trupa poddawanego rozkładowi. Po kilku upalnych godzinach ciało wysuszyło się. Skóra zaczęła blednąć, a z garnituru powoli wydobywał się duszący i mdlący zapach.
- Ale śmierdzi!! - zawołał brunet z obrzydzeniem podszytym zachwytem.
- No.
Słońce zaczęło powoli zachodzić. Nie zauważyli tego.

* * *

Trup powoli zieleniał. Smród stawał się już nie do wytrzymania, co wcale nie zrażało strażników. Istniało tylko ciało; ledwo co zauważyli noc, przechodzącą przez te kilka godzin przed ich oczami. Przywitali poranek skamieniali w jakiś dziwny, nieprzyjemny sposób.
Zmieniali się. Tak samo jak obiekt ich specyficznej adoracji zaczęli się rozkładać. Ich skóry traciły powoli kolor, włosy stawały się łamliwe. Jedynie oczy pozostawały takie same. Wkrótce i z ich ciał zaczął wydobywać się mdlący odór.

* * *

Arek, tak jak wszyscy mieszkańcy okolicznych osiedli, szukał swoich kolegów. Jako niezbyt bystry dzieciak nie skojarzył, gdzie najprawdopodobniej mogą oni być. Wkrótce jednak przypomniał sobie, gdzie ostatnio ich widział i pobiegł w tamtą stronę. Po kilku minutach zauważył leżące w oddali trzy wybrzuszenia - jedno większe i dwa mniejsze. Podbiegł, z ulgą myśląc, że jego drodzy koledzy usnęli przy czuwaniu.
- Ej chło - tym razem przerwał mu zapach. Obrzydliwy, mdlący zapach martwego ciała.
Przybliżył się z niepokojem do wybrzuszeń. Trup mężczyzny był już w fazie zaawansowanego rozkładu, co było zresztą mało przyjemnym widokiem. Najgorsze było jednak co innego - z przerażeniem stwierdził, że jego dwaj przyjaciele nie żyją. Leżeli w odległości w jakiej ich ostatnio przypatrywali się trupowi, obaj w tej samej, półembrionalnej pozycji. Obaj mieli otwarte, stępiałe od nieustannej obserwacji oczy.
Arek zaczął krzyczeć. Uciekał najszybciej jak mógł.

Fascynacja prawdziwą śmiercią - w odróżnieniu od powszednich, wirtualnych rozrywek - i tego skutki, to fajny temat. Od tej strony jest OK. dalej jest już niestety gorzej. W wielu miejscach widziałabym zmiany; mniejsze i większe np. dwukrotnie używasz określenia "tępy" do oczu, co wydaje mi się niezręczne, sformułowanie "drodzy koledzy" i "przyjaciele" też pojawia się jakby na wyrost, bo wcześniej nie ma żadnej wzmianki, że tak bliskie relacje łączyły chłopców z Arkiem, nie mówiąc już o tym, że nawet w największym upale, w rzeczywistości proces rozkładu zwłok nie następuje tak szybko, a jego pierwszym etapem nie jest wysuszenie, wystarczy poczytać więcej na ten temat, itp. Ale generalnie, sposób ujęcia tematu mi się podoba, po dopracowaniu warsztatowym może być z tego fajne opowiadanie. Pozdrawiam - Ania

Dziwi mnie tylko to, że Arek nie zauważył zwłok pana w garniturze. Ale rzeczywiście, znalazłeś/wymyśliłeś temat dobry na opowiadanie, dzieciaki w tym wieku faktycznie mogły sie zafascynować i mieć poczucie misji bycia strażnikiem. Zaskoczyło mnie to, co sie z nimi stało, ale właśnie o to chodzi w literaturze, żeby móc zaskoczyć. Pozdrawiam