świt

...świt...

księżyc zbiera znów gwiazdy do swego koszyka
słońce leniwe wędruje po niebie
wiatr nawleka krople rosy na pajęczą nić
mgła opada w fiolecie i złocie

...świt...

zgrzyt zamka
ciche kroki na schodach
zmięta pościel

...świt...

zamiast jaśnieć – niebo ciemnieje
szarość przykrywa wszystkie kolory

stoję w sukience utkanej z deszczu
samotność oblepia moje ciało

smutek powoli spływa po skórze
uciekające sny wplątują się we włosy
serce wiatr porwał z dłoni

rozwieszam wspomnienia na murach

mijam ludzi biegnących do pracy
wsiadam do metra
z szyby próbuję wydrapać resztki czystości

wbijam paznokcie w obce ciało
zabieram serca z zimnych manekinów
dusze zamykam w pustych słoikach
(lubię patrzeć, jak bezsilnie
trzepoczą skrzydełkami,
obijają się o ścianki i umierają)

wracam do łóżka

otwieram oczy

uśmiechasz się

proszę, zamknij już wieko

Witam,

jedynie to:
"z szyby próbuję wydrapać resztki czystości" - ratuje wiersz przed śmiesznością godną Piaskownicy. Banalne motywy, banalne metafory itd.

A sio - idź grzeszyć gdzie indziej: w dół!

pzdr. bezet