Oda do radości

Gdy rano wodą myję twarz,
mocz z trzewi odprowadzam
czuję jak wzrasta mój image
i radość mnie rozsadza.

Gdy na śniadanie piję mleko,
że aż cieknie mi po brodzie
to radość we mnie płynie rzeką,
której jestem godzien.

Gdy idę gdzieś piaszczystą drogą
z butami na ramieniu
to radość sił dodaje mym nogom
i wzrasta na znaczeniu.

A choć ten świat ma tyle wad
i wielu ludziom bywa źle
to ja z życia jestem rad,
żyć mi się strasznie chce.

Wieczorem większość na tapczany
swe zbolałe kładzie kości
a ja jak kundel zakochany
piszę odę do radości.

ech... moim zdaniem się nie udało - dowcipnie... ale cóż z tego
pozdrawiam

Proszę zająć się prawidłową konstrukcją, posprawdzać, czy wszystkie elementy pasują i dopiero wtedy publikować. Oczywiście przeczytam za moment, że technika przy rymowanych wierszach nie jest ważna, a ja pozwolę się z przyszłą odpowiedzią nie zgodzić. Następnym krokiem będzie pewnie próba udowodnienia, że autor właśnie tak czuje i to się liczy. Liczy się, owszem, ale każde liczenie ma swoje granice. Mam nadzieję, że nie będzie kolejnej próby powoływania się na znajomych, którym ten wiersz przypadł do gustu, albo, nie daj (coś tam), na fakt, że utwór niniejszy został wydany drukiem czarnym na kartce białej i to nie przez byle kogo.
Pozdr.
[sub]Tekst był edytowany przez Mirosław Serocki dnia 08-06-2004 22:49.[/sub]

Dziękuję za retoryczne uwagi. W końcu po to się drukuje żeby się dowiedzieć.