spotkanie ...

gdy otwartej
melancholii
płynie strumień
z wnętrza kniej

położony zapytaniem
smak herbaty
przerywanie
milknie na chwilę z oddaniem

wysłuchawszy poruszenia
chcesz zagarnąć
kryształ z oczu
zasmakować mego drżenia

odgarniając rude liany
co skrywają kruchość
szyi, światło pada
gdzieś myślami

nie wypuszczę więc
w świat duszy
skoro ciało
tylko kusi

Witaj Kornelio,

całą serię Twych wierszy o uczuciach czytam z uwagą i zaciekawieniem: wszystkie ocierają się o przyrodę, zakopują uczucia w toposach związanych z naturą. "spotkanie..." łączy kilka światów; mamy "z kniej", "liany", "kryształ", ale też "herbatę". Tak bywa: świat uczuć i zmysłów splątany w drżeniu - kusi, dobrze, że "dusza" - z ciała - nie uleciała, bo co potem?
:)
pzdr. bezet
ps. Nie wiem czy odgadłem?
Za to znalazłem w "Panoptikum" - nowy termin:
"Korneliuszek (pospolicie: Rezolutka) - niezłe ziółko, chociaż nieszkodliwe; nad zjadliwością - trwają badania". :)))