Gdy zapragniesz już nie być sam

Kiedy zmęczą Cię spojrzenia ludzi
gdy zapragniesz głuchej ciszy
wstąp w me skromne progi
rozgość się wygodnie
u mnie zaznasz spokoju
na ciele i duszy.

Kiedy doznasz przesytu światła dnia
gdy zapragniesz żyć pod osłoną nocy
przyjdź do mnie
ułożę Cię w satynowej pościeli
obejmę mocno
zaczaruję Twoje sny
będziemy trwać w natchnionym uścisku
dopóki nie nadejdzie blady świt.

Kiedy zapragniesz miłości
zajrzyj do mnie
już nie będziesz sam
ja ukoję twe smutki
spełnię twe pragnienia
wyśni się Twój wielki sen
byś już zawsze czuł się jak w raju.


Kukusiowi

Wiersz ciekawy, ładny, ale niczym nie zachwycający, zupełnie przeciętny. Może odebrałem go za takiego, bo ja wszędzie absurdu szukam.... :)) Pozdrawiam (twórz...)

Kropelką - myślę i ... Twoja propozycja nie należy chyba do oryginalnych - więc w skrócie - forma wiersza jakby nie-do-kończona, jest zbyt szorstki - ale oczywiście to moja i tylko moja sugestia

serdeczne pozdrówko W_A_R

Piotrze, Witoldzie dziękuje za komentarze każda opinia daje do myślenia :)