Talerz dla księżyca

Podaruj talerz dla wędrowca
Strażnika cnót i kosztowności
Chce każdą noc ci podarować
I zjeść okruchy twej miłości
Ma kilka wspomnień na powierzchni
I miejsce w twojej niepamięci
Chce , pieszcząc nagie , czyste ramię
Czuć zapach duszy i sukienki

Podaruj talerz dla wędrowca
I poskrom wielkie pożądanie
A potem wyślij go na niebo
Gdzie już na zawsze pozostanie
I wręcz mu puchar samotności
I daj mu poczuć miłosierdzie
I pokaż mu jak się umiera
Na zwykłe , niesplamione szczęście

Podaruj talerz dla wędrowca
Niech zje posiłek namiętności
Niech trawi resztki zapomnienia
Niech poi serce bezsilności
I wierzy , tylko w przeznaczenie
Które mu każe wnet powrócić
Aby mógł smak , na nowo poczuć
I całej ciebie się nauczyć

A na talerzu , podaj imię
Inicjał jego , wieczny będzie
I połóż diament oraz popiół
By nie sprzeciwić się legendzie
On sam , zakończy żywot marny
Trucizną z jadu rajskich węży
Podaruj talerz dla wędrowca ...
To ja , twój ulubiony księżyc

lubię takie wieczorne bajki :) bardzo przyjemną atmosferę stworzyłeś.

Serdecznie pozdrawiam
Natalia

Dziękuję za atmosferę i za bajki ...
Pozdrawiam równie serdecznie L.G.

to ja dziękuję :)

czy w trzeciej zwrotce nie powinno byc "poi serce bezsilnosci-ą"? wiersz mi sie podoba, przyjemny w cztaniu. pozdrawiam:)

Nie , Panie Karolu , nie chodzi o to aby napić serce bezsilnością a o to aby napoić serce besilności !
Ciszę się że miło się panu czytało , proszę mnie jeszcze kiedyś odwiedzić ...pozdrawiam L.G.

Bajkowo, przyjemnie...i tyle uczuć. Bardzo fajne zakończenie :)
Pozdrawaim

To prawdziwy zaszczyt gościć Panią Julię..
Niezmiernie mi miło ....pozdrawiam serdecznie L.G.