*** (patrzę Jak Rośnie)

patrzę jak rośnie
kwiat świat człowiek
zapełniają przestrzenie
mojej duszy

mówią do mnie
słowa dobre i słodkie
które stają się ciałem

a ja godzę się z nimi
zawieram przymierze
zwane także zaufaniem
i poddaję się
naporowi nadziei

doświadczam
i z lękiem przyjmuję
że świat nie jest zły
lecz nieszczęśłiwy
zraninymi ludźmi

Moim zdaniem - bardzo prawdziwy wiersz, przede wszystkim zakończenie. Mi się podoba i treść i forma opowiedzenia, jest w niej jakaś delikatność, może spokój. Trafia przynajmniej w moje odczucia, a przecież o to w poezji chodzi wiec ode mnie 2 kciuki w górę. Pozdrawiam

Michale
dziękuję Ci serdecznie za przychylne słowa na temat mojego wiersza (ponieważ takowych sie nie spodziewalam.. ), bardzo się cieszę, że Ci się spodobał, mam nadzieję, że w przyszlości też tak będzie

pozdrawiam serdecznie

PS. rzeczywiście spokój w sobie mialam ogromny, gdy to pisałam

To pierwszy Twój wiersz na jaki się natknęłam i muszę przyznać że bardszo mi się podoba, szczególnie zakończenie

zmień tylko te zraninymi,
a tak to wiersz mi się podoba

no , całkiem całkiem
podoba mi sie