Anzelm. Cz.I.

W jesieni swojego życia Anzelm lubił przesiadywać pod starym, rozłożystym kasztanowcem, który rósł na środku jego podwórka. Postanowił, że właśnie w tym miejscu będzie wspominał swoją młodość, odnajdywał świadomość sprzed dwudziestu, trzydziestu lat, a nawet dalej , z czasów pierwszej nauki czy beztroskiego dzieciństwa. Po dobrym, pracowitym dniu, bardzo przyjemnie było wyruszyć na spotkanie z młodym niegdyś umysłem, przyglądać się emocjom wzbudzanym chłodną analizą danych, czerpanych z niepoliczonej ilości przeczytanych książek, fantazjom odkrywanym na dnie każdego litrowego dzbanka z winem.
W dzień, Anzelm wykonywał te wszystkie prace, które przypisane są mieszkańcom małych wiosek, ukrytych wśród starych jak miliony lat, szarych i surowych gór. Jak większość mieszkańców wsi, dbał o swoje gospodarstwo: wbijał gwoździe, heblował deski, karmił stado królików a przede wszystkim rozmawiał ze swoją żoną Gerdą, która pojawiała się co jakiś czas na ganku i zaczynała rozmowę: o starych garnkach które koniecznie trzeba wymienić na nowe, o Adeli, niezwykle urodziwej córce sąsiada, lub o leniwym synu jej kuzyna Edafa, Stefanie. To wszystko wymagało skupienia myśli, oczywiście nie w takim stopniu jak w chwilach wędrówki starego umysłu w krainę dawnych, co chwilę rodzących się w nim prawd, ale Anzelm potrafił skupiać się tylko na jednej czynności.
Dziś wieczorem siedząc pod drzewem, patrzył przed siebie na rozległe wzgórza porośnięte równymi rzędami zielonych winorośli. Miał ciągle w pamięci te jesienne, otulone ciężkimi i wilgotnymi mgłami dni, kiedy jako dziecko razem z całą rodziną i ludźmi z wioski, pracował przy sadzeniu tych krzewów. Wydają one teraz piękne i obfite plony. Te dni wydawały mu się magiczne. Magiczne, za sprawą odczuwanej wspólnoty z prostymi ludźmi, dla których jesienne nasadzenia krzewów były niemal uświęconą czynnością, jak misterium które pokazywało sens ludzkiego istnienia i niosło nadzieje na przyszłość. Były to także dni pełne rodzących się w jego głowie obrazów, wśród snutych przez starszych opowieści o losach ich przodków, którzy ujarzmiając tą ziemie, tworzyli własne miejsce w świecie i własne światy w tym miejscu. Och, jakie to wszystko wydawało mu się wtedy piękne ! Jakie idealne! Jak spokojna była jego dusza i jaki młody, ciekawy otaczających go cudów umysł! Domem były mu pola i usiane żółtymi jaskrami łąki, wśród których grały swą melodie życia niezliczone rzesze owadów, pająków i innych nie znanych mu jeszcze stworzeń. Wsłuchiwał się w tą melodie, a jego dusza była polnym kwiatem i chłodem, bijącym ze zroszonej porannymi mgłami ziemi. Stworzenia jakie tam spotykał, miały kształty dziwacznych i tajemniczych postaci, które zamieszkiwały odległe, baśniowe krainy. Anzelm odwiedzał je w swojej wyobraźni, wylegując się na pachnących, łaskoczących jego skórę trawach, a po drodze, dokonywał bohaterskich czynów i doznawał szlachetnych uczuć miłości.
Jakiś czas potem, wszystkie te stworzenia oznaczył, nazwał i przyporządkował do należnych im rzędów, rodzin i rodzajów. Straciły one jednak wtedy swoje tajemnice, rozmyły się też bajeczne, odległe krainy, a Anzelm poszedł do szkoły aby ćwiczyć rozum i zdobywać wiedze.
Dowiedział się tam, że ziemia jest okrągła i skąd się biorą pory roku. Jak powstały jego ukochane góry i wyżyny, że w morzach żyją stworzenia jeszcze bardziej dziwaczne od tych, które spotykał na swoich ukwieconych łąkach, a on sam związany jest z nimi tajemną i zachłanną siłą, która każe wszelkim istotom, na miliony sposobów, walczyć i zdobywać coraz to nowe przestrzenie, kształtować je, bądź dostosowywać się do nich…

Dosyć pobieżnie przeczytałam ten tekst, dlatego skrótowo sie wypowiem, być może jeszcze wrócę, żeby wniknąć w szczegóły. Moim zdaniem jest nieźle. Musisz sie tylko skupić na tym, żeby zaciekawić czytelnika, dołożyć coś intrygującego, jakąś akcje;p dużo zdań złożonych używasz, trzeba z tym uważać czasem. Momentami jest po prostu nudno. Ale jeśli przy tym stylu zbudujesz coś w innej tematyce to może być ciekawiej. Pozdrawiam

Brakuje paru ogonków, znowu tam byłem i bardzo mi się podobało.