moje dziecko

maleńkie stópki
których tupotu nikt już nie usłyszy
główka niczym pączek róży
a w niej oczy-na wpół otwarte
błyszczące przerażeniem
nie dane im było zobaczyć nic
prócz ssawek i wzierników
rączki i nóżki oderwane od poskręcanego ciałka...
usteczka uchylone w niemym krzyku
nie spotkaja matczynej piersi
a dusza spocznie w foliowym worku na śmietniku
tutaj życie kończy się w metalowej misce...

o kurcze..
coś dla mnie
zabieram

...

w środku krzyczę

pozdrawiam
Emilka

a tyle małżeństw mogłoby uszczęśliwić i samo być szczęśliwe

świetne - rzeczywiste, realne
obnaża bezmyślność

dodaję do ulubionych
Pozdrawiam Jacek

Wymaglowany temat aborcji przedstawiający ten problem na płaszczyźnie dobro i zło. Coś jest tylko białe a coś tylko czarne, coś jest tylko słuszne a coś jest tylko złe. Abstrahując od tematu aborcji to jakże proste by było życie gdyby można tak łatwo oceniać co jest słuszne a co nie. Nie lubię wierszy o aborcji przekazujących ten problem w tak łatwy sposób. Aborcja to straszne słowo kryje się w nim nie tylko śmierć dziecka, myślę że kryje w sobie wiele bólu, łez, nieszczęść, zawirowań losu, samotności, niezrozumienia. W twoim wierszu nie znajduje tych emocji, pozdrawiam EwaM.